Snel, nog eentje op de valreep ...

(zie ook UPDATE onderaan !)

Zalig Kerstfeest ! Lekker gegeten ? Allez, toch meer dan ik, hoop ik. Ik had vanalles lekkers in huis gehaald. Ik ging een kipje wokken en voor Kerstmis zelf had ik mijn "kerst-eten" in huis gehaald : ossentong met maderasaus en patattenbolletjes.

De ossentong zit nog in de vriezer ... Het zit namelijk zo : op 24 en 25 december werd er in de Coige een grote leegloop waargenomen. Dat is zich precies aan 't stabiliseren. Hoewel ik eigenlijk nog steeds helemaal "leeg" ben. De grote schoonmaak, zullen we maar denken ... Ik ben er niet ziek van geweest of zo, dat niet. Maar deze week is er al veel water en papier door de buizen gestroomd richting septische put ...

Woensdag was het weer werkendag en stelde de vraag zich : hou ik van uitdagingen ? Wel neen, ik vind uitdagingen helemaal niet (meer) leuk !

Woensdagochtend kom ik op kantoor en het eerste wat ik merk is dat er een grooooote stapel post ligt. Ah jaaaa, de postbode was ook maandag geweest. Collega met verlof zijnde, begin ik vol goede moed de post open te maken en te sorteren.

Ondertussen hoor ik de fotocopiemachine piepen. ??? OK, major problem. Geen leven in te krijgen. Een stuk of drie keer de machine afgezet en de stekker uitgetrokken (zo moet dat, hebben ze mij bij de technische dienst van Xerox geleerd) ... Niks aan te doen. De fout blijft en er zit niets anders op dan naar de technische dienst te bellen. Daar kennen ze de boze mevrouw van onze firma nog altijd blijkbaar want zonder veel aandringen, wordt onze machine "in storing" gezet en "zal er iemand langskomen".

Ondertussen staat één van onze mannen (de enige die niet met verlof is) aan mijn bureau : printer nr. 2 doet het niet. Ja jongen, dat weet ik ... Dat hebben we vorige week al vastgesteld. Ik heb toen een case gelogged en hopelijk, ooit, zal er wel eens iemand naar die machine komen kijken ... Tien minuten later staat diezelfde lieverd terug aan mijn bureau : de "grote" printer nr. 10 (de fotocopiemachine) doet het ook niet ... Neen, jongen, dat heb ik net zelf vastgesteld. Ik heb gebeld en ze gaan iemand sturen, eens ... wanneer weet ik niet ... Print ondertussen maar op mijn printerke.

Verder met de post echter. Die stapel wil maar niet kleiner worden. Waarom moet iedereen net nu toch die eindejaarskaartjes sturen ?

Kijk, er zit zelfs een bubbel-envelop in de post met mijn naam erop ! Cadeautje ?! Oh, afzender : Douwe Egberts ... Voorzichtig gaat er een lichtje branden. Eveneens vorige week, stonden ze met zijn vijven (niet allemaal tegelijk, natuurlijk) aan mijn bureau om te melden dat het "voetje" van de koffiemachine aan het afbreken was. 't Zou nog een kwestie van dagen zijn voor het ding er, met beker en al, eens afviel. Ik heb toen naar Douwe Egberts gebeld en het probleem zou worden doorgegeven. Eigenlijk verwachtte ik een technieker die een ander voetje zou komen monteren. Nu gingen echter al mijn sirenes aan het loeien ! Douwe Egberts heeft mij gewoon een nieuw voetje opgestuurd ! Zet het er zelf maar op !!!

't Schoonste van 't spel : in de envelop zit een voetje en een "bodempje". Maar ... en nu komt het : ... op de verzendingsnota staan DRIE items ! 39571200, 39571300 en 39571400. En neen, het was niet my lucky day : er zitten geen montage-instructies bij ... Bwa, hoe moeilijk kan dat zijn, zo een voetje monteren ? Ik ken onze koffiemachines toch van binnen en van buiten ...

Tussen haakjes, mijn reputatie van "boze" mevrouw blijft zijn vruchten afwerpen : een uurtje na mijn telefoontje stond de technieker van Xerox aan onze machine te knutselen ... Ze hadden de lieve man uit zijn verlof gehaald ... Ik heb hem twee koffies gegeven ...

Allemaal een heel prettig uiteinde !!!!!

UPDATE - UPDATE - UPDATE - UPDATE - UPDATE
Deze namiddag stuurde ik volgende boodschap naar Douwe Egberts : De bekerhouder van onze koffiemachine is gebroken. Na mijn telefonische oproep, was u zo vriendelijk ons een nieuwe bekerhouder (gridfb5100, ringfb5100, trayfb5100 - Bon W14967) toe te sturen, waarvoor dank. Jammer genoeg KRIJG IK HET GEBROKEN STUK NIET VAN DE MACHINE VERWIJDERD en kan ik het dus niet vervangen door het nieuwe. Wat verder wel nog stuk ging : twee vingernagels en een schroevendraaiertje. En we zijn drie kwartier kwijt van onze kostbare tijd. De manual die bij de machine ligt, bracht geen uitsluitsel. Summiere instructies over hoe het oude stuk eraf te halen en het nieuwe stuk te plaatsen, zouden handig geweest zijn. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat dit een hele simpele puzzel is, ben ik toch niet van plan nog verder te proberen de bekerhouder te vervangen. Wat als ik iets anders aan de machine beschadig ? Wij hadden graag zo spoedig mogelijk een oplossing voor dit “probleem”. Ondertussen hopen wij dat de gebroken bekerhouder het, door middel van een elastiekje, nog een tijdje uithoudt. Met vriendelijke groeten,

Ik hou mij altijd ver van enig politiek commentaar. Vooral omdat ik er meestal niets van begrijp ...

Maar vandaag dacht ik toch even aan het volgende : Michel Polnareff zou nog wat centjes kunnen verdienen, seerewoorig.

Allemaal samen :

C'est une poupée, qui fait NON, NON, NON
Toute la journée, elle fait NON, NON, NON

Bericht aan de Bevolking :

Meutje gaat deze namiddag naar Sint-Niklaas. Er ligt daar een Oscar op haar te wachten !

;-)

(op de Sofa (http://www.geocities.com/meutje/) vind je hem bij Vakantieverhalen / Een trotse GrootMeut presenteert ...)

Mijn Engelbewaarder heeft vannacht overuren gedraaid !

Als ik 's ochtends in mijn autootje stap, kijk ik altijd eens naar alle raampjes om te zien of ze aangedampt zijn. Zo ja, dan moet ik er even met het aftrekkertje overgaan.

Wel, vanmorgen keek ik ook eens naar de raampjes ... Wat bleek ? Het raampje aan de passagierskant stond 10 cm open !!! Er was water aan de binnenkant afgedruppeld en de stoffen vloerbekleding voelde overal erg vochtig aan. Maar verder kon ik niets vinden dat echt onder het nachtelijk weer geleden had. Nachtelijk weer dat, dank zij mijn Engelbewaarder, dus niet zo slecht was.

De ganse weg naar kantoor heb ik gereden met de verwarming vollen bak, de blazers op de maximum stand en de raampjes op een spleetje open.

En dan ga ik nu een kaarsje branden opdat mijn Engelbewaarder vandaag ook nog wat extra op mij zou willen letten : ik heb vanmorgen al een serieuze "kap" gemaakt in het werkblad van de badkamer en enkele flinke klodders handcrème op het tapijt laten vallen (en er goed ingewreven, natuurlijk) ... De yoghourt was gemakkelijk van de keukenvloer op te kuisen, daar niet van ... Maar vanavond zal ik misschien in het donker de trap op moeten want de tweede hallogeenlamp was vanmorgen aan 't pinken (de eerste lamp heeft het vorige week opgegeven).

Wie weet wat staat er mij vandaag nog allemaal te wachten ? ...

Leuven kermis !

Ons kleinste Kozzeke had geluk : hij was in het land terwijl Leuven Kermis nog op zijn laatste beentjes liep.

Wij dus zaterdag naar Leuven. Waaw ! Zo een grote kermis ! Kortenberg kermis vond hij al leuk maar hier in Leuven, dat was nog al eens wat anders ... Eerst gingen we gewoon alles eens verkennen. En dan werd er besloten wat we allemaal gingen doen.

We begonnen met het spookkot (te voet). Kozzeke ging voorop. Ik liep aan het staartje en heb steeds Broer's hemd vastgehouden. Want het is dus pikkedonker in dat spookkot. Alleen als er trapjes waren kwam er ergens door een spleetje of van een klein lampje wat licht. Onderweg werden we regelmatig opgeschrikt door monsters die oplichtten en begonnen te krijsen. Enkele keren hoorde ik voor mij een serieuze "knots". Dat betekende dat Kozzeke ergens tegenaan gelopen was en dat Broer en ik extra moesten opletten. Aan de uitgang van het spookkot werd Kozzeke dan nog eens extra opgeschrikt : niet alleen verscheen daar plots een krijsende vampier maar er stond ook nog een (echte) mens met een monstermasker op. Achteraf maakten wij de bedenking : amaai, moet die mens hier de ganse tijd blijven staan tot er iemand langskomt ...

Dan hebben we de Tobogan uitgeprobeerd. Broer bleef buiten wachten terwijl Kozzeke en ik binnenin halsbrekende toeren uithaalden. Het ging er over rolletjes, draaiende schijven, op en neer gaande trappen, ongelijk bewegende balken ... Drie verdiepingen dolle pret ! De laatste hindernis bracht mij even in paniek : een draaiende ton waar je door MOEST. Ik wou nog een andere weg naar buiten proberen maar, niets te doen. Door de ton was de enige uitgang. Ik heb mij even moeten concentreren en heb het er dan zonder al te veel kleerscheuren afgebracht.

Kozzeke en Papa maakten enkele ritjes in de botsauto's en er werd natuurlijk met ballen gegooid, naar blikjes en naar een basketkorf. Kozzeke is daar een echte krak in ! Hij schoot ook pijpjes stuk (plastieken pijpjes, waar zijn de goeie ouwe stenen pijpjes van vroeger naartoe ?) en hij schoot Mannekens Pis omver. Zelfs met pijl en boog was Kozzeke niet te verslaan ! Elke attractie leverde natuurlijk een leuke prijs op. Met volgende "buit" kwamen we thuis : een Coca-Cola voetbal, een pluchen beer, een BB-gun, pijltjes-pistolen, een laser-pointer en een leeslampje.

Kozzeke was zo lief om met Meutje de glazen doolhof te doen. Een geluk dat hij ook deze keer weer voorop liep. Anders had ik nu waarschijnlijk nog altijd in die doolhof gezeten ...

Help ! Ik wil eruit !

Bij 't Wit Madammeke kochten we smoutebollen en een lekkere wafel die we op het terras van de Universum opsmulden.

Op de terugweg naar de parking, deed Kozzeke de Tobogan nog eens helemaal alleen. In de botsautootjes heeft hij ook een toertje alleen gedaan : hij had een jeton gevonden onder een schietkraam.

Na drie uren Leuven Kermis gingen we moe maar tevreden naar huis. Zondagmiddag genoten we van een lekkere brunch in den Domus en zondagnamiddag moest Kozzeke jammer genoeg alweer vertrekken. Hij nam de pluchen beer, de laser-pointer en het leeslampje mee over het water. De pijltjes-pistolen bleven wijselijk bij Papa en de BB-gun werd naar de vuilbak verwezen vanwege "Made in China" en dus niet marcherende ...

Vandaag heb ik seriueze stijve schouders. Ik denk dat ik mij in die Tobogan soms wat te fel tegengehouden heb ... Maar dat moet je er voor overhebben als je zoveel plezier kunt maken ! En binnen enkele dagen zullen mijn schouders wel weer in orde zijn, zeker ?

Luna schrijft haar naam.

Luna had een briefje geschreven voor Meutje : een A4 in vier gevouwen met daarop in oranje en groen een mooie tekening. Ik schreef er mijn naam op zodat ik het briefje niet zou vergeten mee te nemen.

Luna vroeg mij om nog iets te schrijven. Ik schreef in mijn mooiste geschrift "mama" en "papa". Maar dat maakte niet veel indruk. "Oma" en "Opa" moest ik schrijven. Zo gezegd, zo gedaan. En dan vroeg ik stomweg : "Kunt gij uw naam schrijven ?". Da's helemaal tegen mijn principes, want ik vind niet dat je een kind moet vragen om iets te doen dat het waarschijnlijk nog niet kan. Met frustratie zal het later nog genoeg af te rekenen krijgen.

Dus vervolgde ik vlug : "Ah ja, uw letter kent ge al, hé. Want die staat op uw schoentjes." En Luna schreef een "L". "Fantastisch !", zei ik en beschouwde het onderwerp als afgesloten. Maar Luna schreef verder : twee kromme lijntjes die mekaar onderaan tegemoet komen en dadelijk daarachter volgde een duidelijke "n" (de tweede helft van de "n" kwam naast het papier terecht).

Tegen die tijd was bij de mij de klank helemaal uitgevallen : Luna schrijft ! ... En ik kon de radertjes in haar hersenen bijna horen draaien : "Mijn papier is op en ik moet nog een letter schrijven ... Wat nu ... ?". Luna dacht een tijdje na. Ik zei niets meer (het is moeilijk spreken met opengevallen mond). Dan keerde het potlood terug naar het papier, ergens voor de "L" en schreef Luna nog een rondje.

Op dat moment moet er toch enig geluid uit mij ontsnapt zijn want, terwijl Luna het rondje schreef, bekeek ze mij met grote ogen. En dan heeft ze het rondje doorgestreept ! Nu vraag ik mij af : wat ging er toch om in dat hoofdje ? "Oei, zou dat de verkeerde letter zijn ?" of "Neen, die letter staat daar niet op de juiste plaats" ... ? Dat zullen we nooit te weten komen ...

Luna besloot met : "Nu moet ik er nog een punt opzetten." En vanuit elke letter liet ze een lange streep vertrekken, tot onderaan het blad. Daarna heeft Luna nog hele vellen vol (krabbeltjes) "geschreven" maar het échte "schrijf-moment" was voorbij ...

Dit is het briefje dat Luna voor Meutje schreef :

Ik ben aan mijn allereerste sudoku begonnen ...

In een room-escape-spelletje, kwam er een sudoku voor en die moest je eerst oplossen, anders kon je niet verder proberen te ontsnappen uit de kamer.

Omdat ik er niet van hou om zomaar wat te raden (als ..., dan ...) en veel te gommen, besloot ik om dat hele sudoku geval wetenschappelijk aan te pakken. Ik maakte een groot rooster met daarin de vast opgegeven getallen en copiëerde dat een tiental keren. En dan ging ik als volgt te werk : ik vulde in elk vakje de getallen in die het NIET kunnen zijn. En zo ging ik gestaag verder ...

Dat bleek tamelijk goed te werken maar ge moet er wel met uw verstand bijblijven. Op kantoor werd ik nogal veel afgeleid. Dus besloot ik om er mij thuis in het weekend mee te amuzeren. Nota : eerst enkele glazen porto drinken en dan een sudoku proberen op te lossen is ook geen goed idee ...

Kortom, ik ben vrijdag aan de puzzel begonnen en heb er zaterdag en zondag aan verder gewerkt. Ik zat nog altijd met enkele cijfertjes die niet wilden "passen". Maar ik had er een beetje genoeg van. En dus besloot ik om, hetgeen ik al had als oplossing, in dat escape-spelletje in te vullen. Die enkele laatste cijfertjes zou ik dan zo wel uitdokteren.

Zondagavond dus het escape-spelletje gestart ... 't Was verdorie een andere sudoku puzzel die er nu instond !!!!!

(Dat doen ze namelijk nogal gemakkelijk met die spelletjes : telkens je het opnieuw opstart, veranderen de cijfercodes en/of andere puzzels die erin voorkomen. Dat houdt het spannend zeker ? En dan kan je ook niet bij iemand anders gaan spieken ...)

Tot zover dus het roemloze begin EN einde van Meutje's sudoku-carrière ...

Vrijdagavond gingen Broertje en ik een nieuwe Tunesiër uitproberen in Leuven. Monastir : op het kruispunt van de Brusselsestraat met de Capucienenvoer.

We gingen eens kijken in de zijstraatjes van de Sint-Jacobsmarkt of daar geen vrije parkeerplaats was. Jawel, hoor ! Maar 't was er weer eentje aan de "verkeerde" kant van de straat ... Links, dus. Zo fier als een gieter kan ik echter u melden dat het mij weer gelukt is om mijn Kaatje daarin te parkeren. Zomaar van de eerste keer gelukt ! En 't is nochtans nog maar de derde keer in mijn heel leven dat ik, achteruit, aan de linkerkant van de straat tussen twee auto's ga staan !

Het was mij opgevallen dat de auto voor ons er ook eentje van Hergon was. Maar Broertje was alerter. "XAN !", riep hij uit. En hij had verdorie gelijk. De auto voor ons was die van Zus en Schoonbroer. (neen, Schoonbroer, dat deukje rechtsachter komt NIET van mij ! ;-))

We hebben lekker gegeten bij de Tunesiër. Ik wou eigenlijk nog eens couscous eten. Maar die lieve meneer had mij helemaal niet gevraagd wat ik bij mijn kip tajine wou : frietjes of couscous of iets anders ... Met het gevolg dat ik geen couscous gekregen heb. Ik heb er wel van Broertje zijn bord gepikt. Die had namelijk couscous met lam gekozen.

Volgens mij waren ze het in het restaurant zelf allemaal nog een beetje aan het leren. Toen we het hoofdgerecht kregen, stelde de baas vast dat we geen bestek hadden. En toen we al een tijdje aan de koffie zaten, kregen we nog een dessert. Dat waren zij en wij eigenlijk al vergeten. Dat dessert hebben we allebei laten staan. Niet omdat het te laat was, hoor. Het sorbet-achtige citroenijs was lekker maar ze hadden er een of ander geparfumeerd likeurtje over gekapt dat wij geen van beiden binnenkregen.

Met een tamelijk volle maag keerden Broertje en ik terug naar de auto. En toen we terug naar huis reden, stond XAN daar nog altijd.

Oy ! Ik kan weer multiprocessen in mijn keuken. Want ik heb een nieuwe kookplaat ! Maar eer het zover was ...

Het zat namelijk zo. Van mijn originele kookplaat - die nu toch alweer meer dan 20 jaar oud is - werkte eigenlijk alleen nog het kleine "snelle" kookplaatje en de grote "trage" kookplaat vooraan. De grote "zuinige" kookplaat achteraan ging haar eigen gangetje : die warmde op en koelde af gelijk ze het zelf wou. Daar kon ik echt niets meer op klaarmaken. En van het kleine "trage" kookplaatje achteraan, was de bedieningsknop afgebroken. De laatste tijd kookte ik dus eigenlijk alleen op een klein kookplaatje en werd het de hoogste tijd om naar een nieuw inbouwfornuis uit te zien.

Maar zo eenvoudig was dat echter niet ... Mijn "gat" (voor de kookplaat) is 47 cm diep en 57 cm breed. Aan die diepte valt niet te tornen : er kan echt geen half centimetertje meer bij. Jammer genoeg zijn alle kookplaten tegenwoordig echter 50, 51, 52 of meer centimeters diep. Op het internet had ik er nog eentje (1 !) van 47 cm gezien : een Zanussi. Tijdens mijn weekje verlof in juni heb ik echter vooral in de tuin gewerkt en was het er niet van gekomen om op kookplatenjacht te gaan.

Niet getreurd, de promotiegoden van Het Nieuwsblad zouden mij een handje helpen ...

Vorige week was er een promotie bij die krant : een digitaal cameraatje voor 50 Euro ! Als goede klant hoefde je zelfs geen punten te verzamelen en kon je op maandag 9 juli, met je kaart, een cameraatje bij Vandenborre gaan afhalen. Aangezien broertje zo een bevoorrechte klant is bij Het Nieuwsblad, en hij steeds alles in het werk stelt om Meutje zo goed mogelijk upgedated te houden waar het electronica en informatica betreft, nam ik maandag verlof en gingen we samen naar Vandenborre. Niet alleen voor het cameraatje maar ook om eens naar de kookplaten te kijken.

Wij komen bij Vandenborre in Korbeek-Lo en ... er staat daar een rij - 3 personen dik - langs de ganse gevel van het gebouw, zelfs tot achter de hoek ! OK, dat cameraatje konden we wel vergeten. Maar nu we toch hier waren, gingen we zeker eens naar de kookplaten kijken.

Met dank aan mijn Engelbewaarder : er stond 1 kookplaat in de winkel die 47 cm diep was ! Een Zanussi ! Daarvan hadden ze er nog eentje in voorraad ... De koop was snel gesloten en wij mochten aan de kassa al die camerajagers voorsteken. Op dat moment zegt broertje mij : "Zoudt ge geen cameraatje vragen ?". Ik verzamelde al mijn courage en vroeg : "Hebt ge nog veel camera's ?". "Ja, tamelijk wat", antwoordde de kassierster. Waarop broertje zonder aarzelen : "Kunt ge er voor ons eentje bijdoen ?". Lap, en een spiksplinternieuw cameraatje werd mijn eigendom ! Joepie !

Woensdag zijn schoonbroer en zusje dan mijn nieuwe kookplaat komen installeren en aansluiten. En gisteren heb ik voor de eerste keer weer zomaar op TWEE platen TEGELIJK gekookt !!!

Ik was wel nog efkes mis : nu hèb ik eindelijk een grote "zuinige" kookplaat die werkt. Maar ik heb toch de grote "trage" kookplaat vooraan gebruikt ... Zucht ... Die knoppen staan natuurlijk in een andere volgorde. Dat wordt nog even wennen ...

Wij worden geschaduwd ... !

Vorige week had één van onze collega's mij al eens gevraagd : "Wie is dat toch, die hier de ganse dag achteraan op de parking in zijn wagen zit ?". Want enkele dagen per week zag hij steeds diezelfde auto op de parking staan met altijd een meneer erin. Die meneer blijft de ganse dag in zijn auto zitten, aan het stuur, maar ook al eens op de achterbank. Hij belt, leest of is bezig op een laptop ...

Vanmorgen besloot onze collega om zijn "contacten" bij de rijkswacht aan te spreken en de nummerplaat te laten natrekken. Blijkt dat die wagen toebehoort aan een bruggepensioneerde veiligheidsagent uit Wallonië ...

Wij deze ochtend allemaal door de luxaflexen gaan piepen. Ja hoor, hij stond er weer ! En vanmiddag, toen we buiten een pafke gingen doen, reed hij even rond de fontein en ging hij aan de voorkant van het gebouw parkeren.

Onze collega's die achteraan zitten en dat spelleke al een tijdje konden observeren, denken dat de veiligheidsagent het gebouw hiernaast in het oog houdt. Zou kunnen : op het eerste verdiep zit daar nog een beetje volk en de speurder staat op onze parking (en nu op straat) steeds aan die kant zodat hij dat gebouw kan observeren.

Spannend, hé ?

Er zit een egeltje in mijn tuin !

Al enkele weken, vind ik overal tamelijk grote strontjes : op het terras, op de dorpels aan de achterdeuren ... Ik vond de stronten nogal groot om van vogels te zijn, maar te klein om van katten te zijn.

Toen ik dit aan Ann vertelde, dacht zij dadelijk aan egeltjes. En, ja hoor ! Vanavond toen ik thuiskwam, zat daar midden op het paadje naar de voordeur een egeltje. Ik bleef op twee meter afstand staan. Het bleef zitten en keek naar mij. Toen heb ik er maar wat tegen gebabbeld. En ik heb ook beleefd gevraagd of het opzij wou gaan want de frieten die ik bijhad werden koud.

Het egeltje is dan op zijn gemakske tussen de planten gekropen en ik kon verder naar de voordeur.

Hopelijk blijft het in de tuin zitten en probeert het niet de straat over te steken ...

Eerst een belangrijke update : de handdoeken zijn uit het stofzuigerkot verdwenen op 20 juni 2007.

En vandaag word ik (door de weergoden ?) gestraft ...

In de krantenwinkel vergat ik een nieuwe lotto te kopen.
Op straat ben ik in een plas getrapt (ik heb mijn sandale aan).
Ik geraakte niet binnen in de bank (lezer was misschien nat ? na 5 pogingen is het toch gelukt).
Mijn paraplu is in mijn gezicht gewaaid (wordt dat een blauw oog ?)
In de auto stappen met een paraplu is duidelijk niets voor mij : heel de binnenkant aan de chauffeurszijde was kletsnat tegen dat ik in de wagen zat.

Deze tegenslag ga ik morgen zelf goedmaken door :
- een lotto te halen
- de DVD's van Johan en de Alverman te gaan kopen

En dan duik ik nu onder in de kwartaal-close ... Hopelijk gaat alles goed want op onze laatste dag dat we nog kunnen factureren (4 juli), zijn de US gesloten en worden we dus niet geholpen mocht er iets verkeerd gaan ... :-(

Nog een goede zomer, allemaal !

Ik zit serieus op mijn paard vandaag ! De dreigbrieven vloeien hier als vanzelf uit mijn klavier.

Eerst was er Xerox.
Heb je een probleem met het copieerapparaat en bel je hun technische dienst, dan willen zij ab-so-luut dat je dat probleem zelf oplost, mits wat telefonische hulp. Zo heb ik in het verleden geleerd dat je bij witte strepen op de copies, een staafje in de xerografische eenheid een tiental keren moet in- en uittrekken om dit probleem te verhelpen.
Gisterenmorgen deed ik dus deze kleine interventie om de witte strepen uit onze copies te krijgen. Helaas ! ... Het staafje brak af ... Bij de technische dienst lieten ze mij eerst een zelfreinigingsprogramma doen lopen op de machine (20 minuten). Aangezien dit niet hielp (nog steeds witte strepen op de copies), zou er een nieuwe xerografische eenheid moeten geleverd worden. Maar ... daar de huidige eenheid nog bijlange niet end-of-life was, zouden WIJ hiervoor moeten betalen !
Jamaar, zo niet hé ! Ik heb vanmorgen dus een mail gestuurd, zeggende : "... Bijgevolg zullen wij in de toekomst geen enkele technische handeling meer zelf uitvoeren en verwachten wij bij elke storing van de machine, dadelijk het bezoek van een technicus ter plaatse. Wij verzoeken u vriendelijk uw technische dienst hiervan opde hoogte te brengen zodat zij niet blijven aandringen op telefonische begeleiding bij het oplossen van technische problemen."

Tweede geval : VAG badges.
Ik zit hier al meer dan een maand met 20 nieuwe toegangsbadges die ik niet kan programmeren (lees : waar wij dus niets mee kunnen doen). Twee dagen na de levering had ik een fax gestuurd (per telefoon wordt er bij VAG niet veel geregistreerd, heb ik de indruk) om dit probleem te melden. Na anderhalve week werd ik gebeld door een technieker. Per telefoon hebben we vanalles en nog wat geprobeerd : niks aan te doen, de badges kunnen niet geprogrammeerd worden. Misschien had ik wel de verkeerde badges ontvangen ? Dat dacht ik ook al. VAG heeft zich op ons "dossier" gebaseerd om mij nieuwe badges te leveren. Maar jammer genoeg staat er op de badges zelf niet de minste referentie die licht op de zaak zou kunnen werpen. De technieker zou het geval onderzoeken en mij op de hoogte houden.
We zijn nu alweer een maand verder en ik zit hier nog steeds met 20 onbruikbare badges ... Daar ik niet genoeg badges heb om aan de studenten te geven, doe ik hier dagelijks ettelijke kilometertjes om de mensen in en uit het klaslokaal te laten. Ter info : de studenten hebben een badge nodig om van onze sanitaire faciliteiten gebruik te kunnen maken en in mei en juni hebben we bijna alle dagen een stuk of 8 studenten over de vloer.
Ik heb vandaag dan ook maar een fax gestuurd naar VAG met de vraag "... wanneer ik de extra badges zal kunnen programmeren".

Daarna ging ik even stoom aflaten bij mijn baas en toen die hoorde dat ik "in mijne schrijf" was, vroeg hij of ik mij geroepen voelde om een aangetekende brief te sturen naar Luxemburg. In februari hebben wij per vergissing een faktuur twee keer betaald. In maart beloofde de leverancier dat hij "incessamment le nécessaire" zou doen om ons terug te betalen. Nu, drie maanden later, hebben we nog niets van die centen teruggezien.
Ik ben dan maar in mijn pen gekropen om, in mijn beste frans, aan te dringen op een prompte terugbetaling, "faute de quoi nous nous serons tenus à escaler le dossier".

Tiens, en nu ik toch aan 't schrijven ben zou ik misschien eens aan mijn ontslagbrief kunnen beginnen ... ???

Ah ja, en voor ik het vergeet ... De handdoeken uit het stukje hieronder (22 mei !) hangen nog steeds op het laddertje in het stofzuigerkot ... En neen, ik ben niet in detail gaan kijken of er schimmel op zit ...

Gisterenavond ontdekten we dat de verwarming in de vergaderzaal lekte. Onze poetsman had een teiltje onder het lek gezet maar de 1 m² zeiknat tapijt gewoon zeiknat gelaten. Vanmorgen heb ik dan maar de voorraad gebruikte sponshanddoeken genomen om zoveel mogelijk van dat water op te zuigen.

Net toen ik daarmee klaar was kwam de technieker om naar het lek te kijken. Ik had nog een "vuile" keukenhanddoek vast en gaf hem die, om zijn handen mee af te vegen. De kletsnatte sponshanddoeken hing ik zoveel mogelijk open, op een trapladdertje in het stofzuigerkot.

Rond de middag zie ik de technieker terug binnenkomen en ik vraag hem : "Is 't gelukt ?". Hij antwoordt : "Ik kom nu een WC-bril repareren". Ik vergeet de hele zaak en stort mij terug op het werk. Vandaag is het een echt zottenkot : eindeloze administratie, nieuwe procedures, nieuwe verkoopsstunts waarvan niemand weet (en bedacht heeft) HOE die in onze verschillende systemen geprocessed zullen worden ... Ik begin het allemaal een beetje te "verliezen" ...

Om 16.30 komt onze poetsman naar mij met de vuile keukenhanddoek die hij in de vergaderzaal gevonden heeft. Onze conversatie verloopt zoals gewoonlijk door mij in het frans, door hem in het portugees-frans. Hij vraagt mij nogal luid wie dat gedaan heeft, die handdoek vuilgemaakt ? Ik zeg dat ik die aan de technieker gegeven heb, zodat hij zijn handen zou kunnen afkuisen. Volgens onze poetsman moet die man maar zien dat hij zijn eigen schoonmaakgerei meebrengt. Hij toont mij een lelijke roestplek op de handdoek (ik denk dat die daar al op zat) : "Rouille ! C'est fini, c'est poubelle". Ik heb wel andere katten te geselen en antwoord nogal bits dat hij maar moet doen wat hij niet laten kan.

Gelukkig denk ik hierdoor aan de natte sponshanddoeken. Ik toon ze aan de poetsman en probeer hem uit te leggen wat ik ermee gedaan heb, namelijk er het tapijt mee drooggezogen. Al veel vriendelijker krijg ik als antwoord dat dat helemaal niet zo erg is. Die handdoeken kunnen wel gewoon gewassen worden en dan is alles in orde. "Mais ce n'est rien. Ca n'est pas la rouille".

Nog wat later komt de poetsman mij vragen of het lek in de vergaderzaal gerepareerd is. Ik bijt weer terug dat ik dat niet weet, de technieker is immers niets komen zeggen (tegen mij toch niet). En weer krijg ik met veel stroop te horen dat we dan nog wat zullen wachten. Hij zal het teiltje nog maar wat laten staan. Het is duidelijk dat ik al die jaren (veel te) vriendelijk geweest ben tegen onze poetsman. Zoals ik vandaag klink en reageer, dat heeft hij nog niet dikwijls meegemaakt, precies !

Ik ben ongeveer zeker dat het lek niet gerepareerd is want het teiltje dat eronder staat is alweer halfvol water. Als ik morgen maar weer geen overstroming vind ! Want ik heb geen droge "vuile" handdoeken meer om het water mee op te zuigen. Integendeel, als het tegenslaat vinden we binnen 1 week in het stofzuigerkot enkele beschimmelde sponshanddoeken. Die zullen dan ook wel "poubelle" zijn ...

Tot zover mijn concierge-probleempjes. Ik zit hier echter ook nog met 20 nieuwe toegangsbadges die ik niet geprogrammeerd krijg. Na 1 week heeft de leverancier ervan mij eindelijk teruggebeld om dit probleem te "regelen". Na een half uur aan de telefoon en veel over en weer geloop van mijnentwege tussen de telefoon en de badgelezer aan de deur, "denken" ze bij VAG dat ik waarschijnlijk de verkeerde badges ontvangen heb. Ze zullen het uitzoeken. Hopelijk moet ik niet nog 1 week wachten op verder nieuws hierover.

En ook nog vandaag MOET ik Business Objects installeren op mijn machine. Ik zal het waarschijnlijk heel zelden gebruiken maar, procedure is procedure ... De installatie zou een half uurtje duren. Halverwege moest ik echter naar een bepaalde site gaan om de installatie te kunnen afwerken. Helaas ! De URL die in de instructies staat geeft als resultaat : "The page cannot be displayed".

Dat was met het dagje wel !
Zucht ... Ik ben hier ècht te oud voor, vrees ik ...

DRINGENDE vraag aan de gemeenschap : HOE eindigt "Pirates of the Caribbean : The Curse of the Black Pearl" ???

Ik heb zaterdagavond genoten van de film op VT4 maar dat einde leek mij maar niks : Jack Sparrow en Elizabeth zitten zich laveloos te drinken op het eiland en plots kon ik DVD's winnen als ik een sms'je stuurde naar ... ! Ik dacht dat er nog een reklame-break kwam, en die kwam er ook. Maar daarna begon doodleuk The Adams Family ! Van een cliffhanger gesproken ...

Ik ben goe bezig geweest dit weekend : Zaterdag om 6.30 uur opgestaan, benen laten waxen, naar het containerpark geweest, lege flessen in de glascontainer gedropt, boodschappen gedaan ... En dan was het zaterdagmiddag en heb ik lekker de ganse namiddag spelletjes gespeeld op de computer !

Vanmorgen heb ik de "normale" zondagse taken vervuld : boven geswifferd, beneden uitgeborsteld, afgewassen. Er ligt hier nog alleen een strijk op mij te wachten. Maar ... die loopt niet weg. Als ik een bloes nodig hebben, zal ik die 's morgens wel strijken, voor ik naar kantoor vertrek.

En omdat ik zo in mijne kuis was dit weekend, heb ik vandaag mijn autootje gewassen ! In de regen ! Zo gemakkelijk ! Ik ga dat meer doen. Het was aan 't miezeren. Ik heb mijn Kaatje afgegoten met de gieter, dan afgeborsteld met mijn autowasborsteltje en een emmertje water en dan nog eens afgegoten met de gieter. Ook heel zuinig met het waterverbruik, dus ! Het is nu opgehouden met regenen en mijn bolleke staat daar te blinken.

En dan is het nu tijd voor ... nog enkele spelletjes ! :-)))))

Vandaag heb ik van Yoplait, voor 25 eurocent LUCHT gekocht !

Ik was naar Delhaize geweest en 's zaterdags kijk ik daar altijd in de bak "vandaag te gebruiken". Meestal haal ik daar enkele bavarois of puddinkjes uit en heb ik zo dessertjes voor het weekend. Vandaag zat er o.a. een 4-pack Yoplait yoghourtjes met ananas in de aanbieding. Na mijn avondmaal van champignonflapjes met een rauw slaatje van witloof en worteltjes, dacht ik twee yoghourtjes naar binnen te spelen. Ik breek twee yoghourtjes af van het 4-pack en wat blijkt ... ? Eén van die potjes is leeg !!!! Potdicht en toch leeg ... A rato van 1 Euro voor 4 potjes heb ik dus voor 25 eurocent lucht gekocht ...

Maar niet getreurd. Want deze namiddag heeft mij toch nog enkele leuke dingen opgeleverd.

Mijn wasmand zat nogal vol. Tijd voor enkele machientjes, dus. En, kijk ! Wat zie ik daar op de plank tussen de wasverzachters staan ? Een staaltje Downy : vezel-lifting. "Gratis proefsachet voor 1 spoelbeurt". En ik die zo van mijn oren maak omdat ze mijn brievenbus meestal niet vinden als er gratis staaltjes uitgedeeld worden ... Maar zie, er zit zelfs nog een kortingsbon bij, voor ... 20 BF ... "geldig in België tot 31/3/2000" !!! Ik heb het staaltje "Actieve Friesheid" aan de kookwas (handdoeken, tafellakens) toegevoegd. Alles ruikt wel lekker. Of de vezels "gelift" zijn en mijn "badhanddoeken meer zullen absorberen" kan ik zo dadelijk nog niet vaststellen. Maar ik ben wel curieus of de rest zal uitkomen : "Vergemakkelijkt het strijken, soms zelfs minder wasgoed te strijken" ... !

En om dit alles te vieren, dacht ik een glaasje porto te nemen voor ik aan de champignonflapjes begon. Helaas, driewerf helaas : geen porto meer in huis. Maar ... ik heb laatst in de Makro wel witte Martini gekocht ! Ah, er staat zelfs nog een vroegere fles ... Zou die nog goed zijn ? Er staat geen vervaldatum op maar wel iets dat er als een fabricagecode uitziet : L.M-02274-15:55-2. Heeft er iemand enige idee hoe ik hieraan kan zien van wanneer deze fles dateert ? De Martini zag er een stuk donkerder uit dan die in de nieuwe fles maar de smaak viel al bij al goed mee.

Het is nu een uurtje geleden dat ik dat klutske uitgedronken heb en ... ik voel mij nog altijd goed ...

Nog een leuke ...

Gisteren zat er een brief van BCC (Bank Card Company) in de bus. Niets ongewoons ... Maar aan die brief was een stuk papier geniet met volgende tekst :

13/03/2007
Geachte Klant,
Betreft : de uitreiking van uw briefwisseling
Ingevolge een negatieve samenloop van omstandigheden zijn de diensten van De Post er niet in geslaagd om uw briefwisseling op de voorziene manier te bestellen.
Wij betreuren dit feit ten zeerste. In naam van De Post bieden wij u, voor de moeilijkheden die u ondervonden heeft, onze oprechte verontschuldigingen aan.
De nodige maatregelen werden getroffen om dit in de toekomst te voorkomen ... bla, bla, bla ...
Met vriendelijke groet,
DePostmeester

Ik opende nieuwsgierig de brief van BCC ... en ik denk dat ik in aanmerking kom voor een prijs : het was een BCC uitgavenstaat van ... 8 november 2005 !!!!!

Dank u Tante Pos ! En neen, doe NIET zo voort ...

Geen nieuws, goed nieuws ... Dat is dus écht waar, hé ... !

Het slechte nieuws was dat ik enkele dagen een aan-af relatie had met Telenet. Soms had ik wel verbinding, dan weer niet. Ik had vorige zaterdag dan maar naar Telenet gebeld en die meneer wist mij te vertellen dat er problemen waren met mijn modem. Maandag is er iemand langs gekomen en die heeft alles onderzocht : naar de kelder, naar de bureau, ladder op tegen de paal, ladder af, naar de kelder, naar de bureau, ladder op, ladder af ... Neen, 't was niet de modem. Er zou een probleem zijn met de connectie van de drop-kabels en daarvoor moest er iemand anders komen.

Dinsdag stopte er een gele Telenet camionnette voor de deur (tot nu toe kreeg ik altijd bezoek van "onderaannemers"). De kabels op de paal werden vervangen (er zat water in) en ... Neen, het was nog altijd niet zoals het hoort. Zowel bij mij als bij de buren was er "iets" veel te hoog. De technieker vroeg een LPM aan en zou woensdag (vandaag) terugkomen. Vanmorgen was ik net klaar met douchen en had ik enkele witte dottekes dagcrème op mijn gezicht gezet toen : "Ding, dong !" De Telenet man van gisteren had aan de paal gedaan wat hij moest doen met die LPM en alles was in orde, behalve bij mij. Ik zat nog altijd aan 54, daar waar het 31 à 32 zou moeten zijn. 't Was precies of hij was over mijn colesterol bezig of zo ...

Kortom, na weer veel trappen en ladders op- en afgeklommen te hebben (die mannen moeten een goeie conditie hebben, hé !), en na alles gemeten te hebben wat er kon gemeten worden, dacht hij dat het misschien wel mijn 11 meter kabel van de kelder tot in het bureau zou zijn. Dat was geen dubbel afgeschermde kabel waar de storingen gemakkelijk in konden komen, waardoor ik veel verlies leed. Mijn modem moest hier 54 katoen geven om bij Telenet te geraken, daar waar 31 à 32 de norm is. Ik zag ze hier al kappen en breken om een nieuwe kabel te steken ... Man, man, man ...

Maar de Telenet man ging niet over één nacht ijs en na nog wat gemeet en getokkel op zijn laptop, kwam hij uiteindelijk tot de vaststelling dat mijn versterker de problemen veroorzaakte. Hij zette een nieuwe versterker in de kelder en ... mijn lijntje draait nu 31 à 32 toeren, zoals het hoort. Ikke blij ! Vooral omdat ik nu weer ongestoord zal kunnen internetten ... !

Habemus Kakam ! ... Sorry, ik geef even wat uitleg ...

Gans de week ben ik er niet al te best aan toe geweest vanwege een verschrikkelijke valling, mét verlies van hersenen nog wel. Hetgeen er 's morgens uit mijn neus en keel kwam, kan niet anders geweest zijn dan stukken van mijn brein die er via mijn sinussen vanonder probeerden te muizen.

Het gevolg hiervan (in mijn slaap slik ik die smurrie ook in), en van de medicijnen die ik de ganse week geslikt heb, was dat mijn intestinale "ik" geheel ontregeld was. Met andere woorden, gans de week was het "Big Meut, no Kak".

Vandaag is daar gelukkiglijk een einde aan gekomen. Vandaar dus : Habemus Kakam !!!

Hoe ik dat bewerkstelligd heb ? Geen idee. Ik heb een beetje vanalles geprobeerd : lekker vettig gegeten (croque-monsieur gebakken in olijfolie), een half flesje wijn voor het slapengaan ...

Mijn mooie sliding van gisterenavond zit er misschien ook voor iets tussen ... Sorry, ik geef weer even wat uitleg ...

Gisterenavond kom ik langs de voordeur binnen. In de hall ter hoogte van de trap, nog met mijn handen vol (handtas, plastic zak met vuurvaste schotel, medicijntasje, sleutels), wil ik afslaan naar mijn atelier om mijn PC aan te zetten. Mijn rechtervoet wil echter naar de keuken en schuift rechtdoor.

Ik ben dan verder geschoven, gestruikeld, gestroempfeld ... En toen ik weer bij mijn positieven kwam, stond ik naast mijn PC, in het atelier ! Ik was overal tegenaan gebotst maar toch netjes overeind gebleven ! Mijn rug heeft het grootste deel van die capriolen opgevangen, vrees ik. Dat kon ik vanmorgen voelen toen ik, iets minder gezwind dan gewoonlijk, uit mijn bed kroop.

Al bij al heb ik toch maar weer een "ongewoon" weekje overleefd ... Bedankt, Engelbewaarder !!!

Woensdag heb ik een nieuwe waterkoker gekocht in de Makro. Zij heet "Justine" en .... WOW !

Vandaag heeft zij haar eerste kopje koffie gezet. Wat een luxe : ik moet die niet meer "af" zetten, ik hoef de stekker er niet meer uit te trekken ... Gewoon, vullen met water, het knopje op "aan" zetten en afwachten. Dan, Justine van haar voetstuk halen en het gekookte water in de tas gieten. En genieten van een lekker kopje koffie !

Dank u, Justine !

Hoe is het met iedereen ? De storm goed overleefd ?

Ik ben een beetje euforisch vandaag : blij dat het ergste door is ... Geen idee waar ik mijn storm trauma vandaan heb. Ik word vreselijk nerveus van die felle wind. Gelukkig mochten we om half vijf al naar huis. Zo stond ik niet in de file en was het nog klaar toen ik in de Coige kwam. Een rondje om mijn huisje leerde mij dat er nog niets weggevlogen was. Maar ... het ergste moest nog komen ... !

Rond vijf, zes uur werd ik bijna gek van het gehuil, geloei en gebeuk van de wind. Maar ik heb mij navenant "georganiseerd" : achter mijn computer, Runescape spelend met het geluid vollen bak en met de fles Porto binnen handbereik. Ondertussen lekker gechat met broertje en ge-skype-beld met zusje. Meer moest dat niet zijn !

Zo heb ik gisteren ook vastgesteld dat ik drie "veilige" plaatsen heb in mijn huisje : de keuken (tussen twee andere plaatsen en geen te grote venster), het bureau en de badkamer (beiden beneden en op het noorden, vanwaar - hoop ik - zelden een stormwind zal komen).

Om half tien heb ik mij dan in de badkamer geïnstalleerd. Tot ongeveer middernacht heb ik de helft van een van mijn "Katten"-boekjes gelezen. Toen was het al veel kalmer buiten en heb ik tamelijk goed geslapen, tot vijf uur vanmorgen.

Voor ik deze ochtend naar kantoor vertrok heb ik nog eens een rondje om het huis gemaakt. Alle dakpannen lagen nog netjes op hun plaats en ik zag geen omgewaaide bomen, alleen de gebruikelijke afgewaaide takken. (Brandhout gratis te verkrijgen in de Coige !!!). De rieten stoeltjes op het terras waren "treintje" aan het spelen : ze stonden netjes op een rijtje achter mekaar (in plaats van naast mekaar). Eén stoeltje had onderweg afgehaakt en lag op zijn kop in de maagdenpalm. En verder lag het "schild" van de zandbakschildpad ernaast en was het zand helemaal doorweekt.

Ik ben dus dolgelukkig dat ik ook deze keer alleen psychische schade geleden heb : gisteren heb ik overdag namelijk constant op de pot gezeten van de zenuwen.

Ik wou dat volgende week de lente al begon ... Maar Koning Winter zal ook nog zijn zegje willen hebben, zeker ?