Nog een klein verhaaltje om het Duesseldorf avontuur af te sluiten.

Maandagavond, na lekker gegeten te hebben in het Italiaanse restaurant, kwam ik om half elf terug op de kamer in het hotel. Het heeft echter geduurd tot twee uur 's nachts eer ik mij een beetje slaperig voelde. Ik was waarschijnlijk zodanig opgefokt door de gebeurtenissen van die dag, dat ik mijn brein niet op "UIT" kon zetten. Er was niets noemenswaardig op TV (een stuk of 25 duitse posten, BBC-World, CNN, een franse post, een hollandse post en een koop-kanaal) en ik heb zolang dan maar de Humo gelezen.

Rond twee uur 's nachts deed ik dus het licht uit en dacht ik langzaam maar zeker in slaap te vallen. Plots werd ik echter opgeschrikt door - wat ik dacht - een bende feestgangers. Ik had de indruk dat er op straat een hele hoop mensen stond te wauwelen : het klonk niet als duits of engels of frans of enige andere mij bekende taal. Maar toen ik wat wakkerder werd, moest ik vaststellen dat mijn kamer helemaal niet aan de straatkant lag ! Ik was echter heel moe, ik had geen zin meer om te onderzoeken wat er eigenlijk gaande was en uiteindelijk sukkelde ik toch in slaap.

Ik had de wekker gezet om half acht. Maar ... om kwart voor zeven schrok ik wakker van datzelfde gewauwel dat mij 's nachts uit mijn slaap gehouden had. En plots wist ik het : het lawaai kwam van de gang ! Ik ben door het piepholletje in de deur gaan kijken en ik zag het volgende ... In de gang voor mijn deur stond een dame met spleetogen (chinees ? japans ? ...) een soort turnoefeningen te doen. Ze klopte afwisselend met de linkerhand op de rechterschouder en met de rechterhand op de linkerschouder. De deur van de kamer rechtover de mijne stond open en daar zag ik nog twee mensen rondlopen. Ondertussen stonden die mensen het tegen mekaar uit te leggen. De ervaring heeft mij geleerd dat onze gele medemens niet zomaar gewoon "spreekt" : het komt er altijd uit als "geroep". Misschien kreeg ik daardoor de indruk dat er nog gasten verderop in de gang aan de conversatie deelnamen. Volgens mij stonden er op de gang minstens acht mensen naar mekaar te roepen ! Trouwens, waarom stond die dame anders op de gang turnoefeningen te doen ?

Een half uurtje hebben ze dat zo volgehouden. Ik ben dan maar opgestaan, heb een douche genomen (mij afgedroogd met mijn kleine handdoekje) en ben een vroeg ontbijt gaan nemen.

Bij het uitchecken, speelden mijn zenuwen mij nog even parten. Toen ik naar de garage wou afdalen, vond ik mijn parkingkaart niet meer. Na lang zoeken, ontdekte ik dat ik ze bij mijn kredietkaart gestoken had ... En toen ik in de garage bij de wagen stond (MET de parkingkaart), vond ik mijn autosleutels niet meer. Die had ik in de lobby op een tafeltje laten liggen terwijl ik naar mijn parkingkaart aan het zoeken was. Toen ik aan de receptie uit de lift stapte, stond de receptiedame er al te zwaaien met mijn autosleutels ...

Ge ziet het : reizen is voor Meutje altijd een beetje stress ... !

Vandaag zegt mijn horoscoop :

Koppig volgt u uw eigen weg, zonder aandacht te schenken aan uw fysieke of geestelijke conditie. U vergt zo te veel van uw krachten en dat wreekt zich binnenkort ...

Het is griezelig om te zien hoe dit overeenstemt met de gebeurtenissen van de afgelopen dagen (die ik hier niet kan navertellen omdat ik ze uit mijn geheugen gewist heb). Dat belooft dus voor "binnenkort" ... !!!

Ekskuzeer ... Het is "overmorgen" geworden ... En het wordt alleen maar een reisverslag want al de rest heb ik uit mijn geheugen gewist vanwege helemaal NIET LEUK !

Dus, Meutje ging naar Duesseldorf ... Ik zou op zondagnamiddag vertrekken om niet in het volle verkeer te zitten en op mijn gemakske de weg te kunnen zoeken. Mijn baas had mij duidelijke aanwijzingen gegeven en ik zag het wel zitten. Allez, ik zie het eigenlijk nooit zitten maar ik ging het toch vol goede moed proberen.

Zondag heb ik de ganse namiddag op de pot gezeten. Van de zenuwen kreeg ik steeds maar krampen. Op den duur dacht ik : "Lap, 't zal allemaal wel loskomen als ik ergens in Duitsland in de wagen zit, waarschijnlijk !" Maar dat is gelukkiglijk niet gebeurd.

Om kwart voor vijf kon ik mij niet meer houden en ben ik in de wagen gestapt. Mijn tank was zo goed als vol; ik had genoeg Euro's in mijn portemoneeke; sigaretten, koekjes, water en een cassette met mijn favoriete liedjes lagen binnen handbereik op de passagierszetel : we had a lift off !

't Was inderdaad kalm op de baan, zo op een zondagnamiddag. En vol spanning nam ik de eerste hindernis : rond Luik rijden. Dat verliep zonder enig probleem, hoewel op zulke knooppunten mijn bloeddruk wel altijd enigszins omhoog gaat. Onderweg kwam ik ook nog wegeniswerken tegen maar dat is ne mens tegenwoordig toch wel gewoon, niet ?

Aan de grens wachtte mij een aangename verrassing : de duitse bewegwijzering (vergeef mij als ik dat woord hier ter plaatste uitvind) is prachtig ! Bij elke afslag kan je al zien wat de volgende afslag zal zijn. En da's een hele geruststelling want zo kon ik altijd een stapje vooruit kijken. En de duitse banen zijn een plezier om op te rijden ! Niet zo echter de duitse chauffeurs : ik reed 110 en soms 120 km per uur en had het rechtse rijvak bijna steeds voor mij alleen want links zoefden de wagens mij als schimmen voorbij. Allez, echt onaangenaam was dat niet want de duitsers beginnen reeds lang op voorhand voor te steken en ze zijn zo goed als uit het zicht verdwenen alvorens ze zich weer links zetten (ALS ze zich al links zetten, natuurlijk).

Tot aan Neuss, ging alles prachtig. Ook in Duitsland hebben ze wegeniswerken maar dat is allemaal mooi aangeduid en daar mag je, bijvoorbeeld als er maar 1 vak beschikbaar is per rijrichting, 90 km per uur doen. In Neuss echter kreeg ik het een beetje moeilijk. Ik kon kiezen : "Neuss" rechtdoor of "Neuss - Duesseldorf" rechtsaf. Was mijn concentratie verslapt ? Zocht ik een beetje spanning ? Ik weet het niet maar - tegen alle logica in (op mijn kaart ging de weg die ik moest nemen duidelijk rechtdoor !) - koos ik voor "Neuss - Duesseldorf" rechtsaf. En bij de volgende afrit wist ik het al meteen : 't was nummerke 20 en ik had al de ganse tijd zitten zeggen : "Niet afrit 20 ! Afrit 20 mag ik niet tegenkomen !" Als ik langs de bovenkant rond Neuss was gereden, zou ik immers Duesseldorf langs de westelijke kant binnenkomen en zou ik bij wijze van spreken recht het hotel binnenrijden ...

Maar plots viel alle stress van mij af. O.K. Ik was dus verkeerd gereden. Vanaf nu had ik niets meer aan mijn kaarten. Nu zou ik mijn ogen (en indien enigszins mogelijk ook een beetje mijn verstand) moeten gebruiken. Mijn ogen zagen vanalles en mijn verstand besliste dat ik Duesseldorf Zentrum zou volgen. Ter informatie voor toekomstige Duesseldorf reizigers : Duesseldorf zit vol met tunnels ! En in die tunnels hangen ook lichtpaneeltjes met richtingaanwijzers. Wel, daar had ik een probleem mee : ik kon ze bijna niet lezen. Tot mijn frank viel : ik had mijn zonnebril nog op mijn neus ! Eens die zonneglazen van mijn bril getrokken, was het al veel gemakkelijker om "Duesseldorf Zentrum" te volgen.

Op een bepaald moment echter zag ik "Duesseldorf - Nord". Ha ! Waarom niet eens die richting gevolgd ? En wie weet kwam ik later wel plaatjes met "Duesseldorf - West" tegen ! Want het was dus aan de westelijke kant van de stad dat ik moest zijn.

Maar na een tijdje vond ik toch dat ik nog teveel stadscentrum rond mij zag en begon ik rond te kijken om de weg eens te gaan vragen. En wat-zien-ik ? Enkele politie wagens geparkeerd langs de kant van de weg en aan de gevel van het gebouw een grote plaat met "Polizei" erop. De redding was nabij ! Met al mijn van het internet afgeprinte kaarten in de hand stormde ik het politiebureau binnen en vroeg om "Hilfe, weil ich in Neuss etwas falsch gemacht haette". De mannelijke politieagent vond het niet nodig om tot aan de balie te komen. Maar toen kwam er een vrouwelijke agente binnen en die zei : "Sie sind in Duesseldorf." Ja, dat wist ik ondertussen ook al wel maar ik moest in Duesseldorf - West zijn. Hoe geraakte ik daar, a.u.b. ?

De dame (niet echt vriendelijk, maar dat was helemaal niet belangrijk op dat moment) toonde mij op een groot stadsplan hoe ik terug moest rijden en ze gaf mij zelfs een infoboekje over de stad waar ook een klein detailplannetje in stond. Een geluk met een ongeluk : ik moest gewoon enkele grote "Alllee's" volgen en ik zou zonder problemen bij het hotel aankomen. Euh ... "zonder problemen" ... dat was dan wel zonder de eenrichtingssituatie gerekend !

Ik kan alleen maar zeggen dat vanaf nu de Luege Allee voor mij geen geheimen meer heeft ! Daarop moest ik aan het einde de Hansaa Allee nemen waarmee ik (weer maar eens) recht het hotel zou binnenrijden. Helaas was de Hansaa Allee een van de vele straten die wegliepen van de Belsenplatz. En jammer genoeg was die Belsenplatz niet een mooi rond plein maar zomaar een rommeltje in een grote bocht met wat lichten en heel veel zijstraten en -straatjes.

Op mijn plannetje zag het ernaar uit dat ik de derde zijstraat moest nemen. Helaas zag ik in werkelijkheid al het eerste kleine straatje over het hoofd en was ik een beetje te ver. Gedraaid in de zijstraat, verder de Luege Allee genomen tot aan het einde, waar ik linksaf mocht draaien om langs de andere kant van de middenbermbeplanting de Luege Allee terug op te rijden ... Om dan tot de vaststelling te komen de je op de ganse Luege Alle geen U-bocht mag maken ! Och, dan neem ik toch zomaar een straatje rechts, rijd een blokje om, steek de Luege Allee over om weer in de goeie richting te rijden en dan ging het weer richting Belsenplatz. Ondertussen stond de zon erg laag, mijn ruiten hingen vol dode beestjes : ik zag eigenlijk niet goed meer waar ik reed.

Gretverdrie ! Toch weer de Hansaa Allee gemist, zeker ! (Het bordje met de straatnaam staat daar echt helemaal uit het zicht) Nu zat ik in een straatje waar maar 1 auto door kon. Ik ben gewoon achteruit gereden tot aan het café op de hoek. Daar stond een jonge gast aan wie ik naar de Hansaa Allee vroeg. Hij kende die straat niet maar hield een voorbijkomende dame tegen die mij toonde dat de Hansaa Allee zich dààr, dertig meter terug, bevond. Es gab nur ein kleines Problem : ik kon zomaar niet die enkele metertjes overbruggen zonder alle mogelijk verkeersregels te overtreden (eenrichting, over de volle witte lijn, tegen de pijl inrijden ...). Het enige wat ik kon doen was weer de Luege Allee tot het einde afrijden, daar draaien, de Luege Allee terug oprijden en - Achtung ! -op de Barbarossaplatz mocht ik wel een U-bocht nemen, wist de dame mij te vertellen.

Aan de Barbarossaplatz (neen, neen, weer geen mooi rond pleintje - alleen maar een van de vele kruispunten met lichten) stond echter een pijl die mij vertelde dat ik rechtdoor moest. Maar het was rood voor de andere kant, er was geen ander verkeer op het kruispunt en "die dame had gezegd dat het mocht". En dus maakte ik een U-bocht en vond, met de zon in mijn ogen eindelijk de Hansaa Allee. Van hieraf was het inderdaad peanuts en reed ik deze keer wis en waarachtig het hotel binnen.

Een goed hotel, daar niet van. Alleen hadden ze de volgende dag toch mijn handdoeken weggenomen - hoewel ik ze netjes achter de deur gehangen had om ze nog eens te gebruiken - en kreeg ik slechts 1 nieuwe kleine handdoek in de plaats. Als je dan berekent welk een oppervlakte ik moet afdrogen ... 't was maar nipt, hoor !

Zoals gezegd heb ik de gebeurtenissen van maandag en dinsdag uit mijn geheugen gewist. Het enige wat ik nog weet is dat we maandagavond heel lekker gegeten hebben bij "Mionetto", een italiaans restaurant aan de ... Luege Allee !!!

Om dinsdag weer naar huis te rijden, had mijn duitse collega netjes de nummers van de te nemen Autobahnen opgeschreven evenals welke richting ik diende te volgen aan de verschillende "Kreuze" die ik onderweg zou tegen komen. En ... je raad het nooit : zonder ook maar de minste fout te maken, nam ik na twee uren de afrit in Bertem om mijn reisavonturen aan mijn zus te gaan vertellen !

Ik ben nu nog wel een beetje moe maar dat heeft niet zoveel te maken met mijn reisperikelen als wel met ... tiens, daar weet ik nu eens NIETS meer van zie ! Ah jaaa ... ik had immers alles uit mijn geheugen gewist ... !

Meutje ging eens naar Düsseldorf ...

Vanwege nu geen tijd, komt hier morgen het vervolg ...