New York, ik ben er nooit geweest en zal er waarschijnlijk ook nooit komen ... Verschillende van onze consultants hebben er wel enkele weken opleiding gevolgd : zij herinneren zich bijvoorbeeld hoe ze daar op een plein lagen om de twee giganten vanuit kikkerperspectief te bewonderen. En ze kunnen maar niet bevatten dat dat nu allemaal WEG is ...
Voor deze gebeurtenis is mijn verstand echt te klein. Van foto's alleen kan je je in dit geval geen werkelijke voorstelling maken. Ik kan alleen maar denken aan een of ander torengebouw in Brussel. En daarmee zit ik dan kilometers naast de werkelijkheid, denk ik. Probeer ook maar eens te bevatten om hoeveel mensenlevens het hier gaat ... 200 doden, dat is een vliegtuig vol en dat is verschrikkelijk ! Maar in New York zal het waarschijnlijk in de duizenden lopen. (Hoeveel graven liggen er op een gemiddeld dorps kerkhof ?) Van "onze" mensen in New York zijn er nog steeds twaalf "not accounted for" ... Begin er ook maar eens naar te zoeken ! Hoeveel ingestorte huizen moet ik mij bij die puinhoop voorstellen ? Een hopeloze zaak, als je het mij vraagt ...
Het lijkt mij nog steeds of ik dinsdag drie uur lang naar een film met "special effects" gekeken heb. Zo onwerkelijk, niet te doen ! En toen wij op kantoor de eerste foto's zagen, had ik een heel sterk onveiligheidsgevoel. Dat vermindert soms (waarschijnlijk dank zij het feit dat ik geen T.V. heb) maar neemt soms ook weer toe, als ik naar het nieuws geluisterd heb. Ik heb heel sterk de indruk dat wij hier allemaal in verzeild zullen geraken ...
En toch heb ik elke ochtend nog steeds de idee : Wat heb ik nu weer gedroomd ! ... Oh neen ... Het is allemaal écht gebeurd ...

Deze "blogger" ging op een zonnige septemberdag nietsvermoedend naar zijn werk in New York ...

Gisteren nog maar eens in therapie geweest. En dat was bijna fout gelopen ...
In het boekje van E5-Mode, stond een prachtig manteltje, mooie kleur paars, niet te duur. En daar het gisteren al de helft van de werkweek was en ik drrrrringend aan een verzetje toewas, besloot ik 's avonds dan maar "in therapie" naar E5-Mode te gaan. Het was niet eenvoudig om het paarse manteltje vanuit de catalogus terug te vinden : de helft van de damesafdeling bestond namelijk uit paarse kleding. Maar toch lukte het mij om het rek met het bewuste manteltje op te snorren. Helaas, driewerf helaas ! Mijn maat (jawel ! er bestaat wel nog zoiets als "mijn" maat ... !) was er niet meer bij. In een optimistische bui heb ik nog een maatje kleiner geprobeerd maar dat kon ik met goed fatsoen echt niet maken.
Maar wat wil je : "therapie" is "therapie", de winter staat voor de deur en ik kan eigenlijk wel een iet of wat geklede mantel gebruiken. Dus struinde ik verder door de mantelafdeling en heb er mij eens flink laten gaan. De oogst van een half uurtje therapie : een zwart fleese-achtig vestje, een ander zwart ingewikkeld vestje (waar je de buitenkant af kan halen en dan hou je nog een mouwloos anorakje over) en een lichtblauw suede-achtig halflang gevalletje.
Even was er nog paniek toen ik thuiskwam en geen plaats meer vond aan de kapstok om mijn nieuwe aanwinsten op te hangen. Maar dat heb ik opgelost door een paar oudere spullen, die ik allang niet meer aangehad heb, in de "speciale" kast weg te bergen. Nu zal ik er nog eens werk van moeten maken om de "speciale" kast op te ruimen en die kleren mee te geven bij een volgende klerenophaling ...