Dit weekend wordt het weer vallende sterren kijken ... als het weer een beetje meezit, natuurlijk. Ik heb verschillende dingen gelezen :
- Kijken vanaf 23.30 u in de nachten van 16 en 17 november.
- Over de hoeveelheid meteoren kan niet veel gezegd worden maar aangezien de vorige "storm" nog geen 33 jaar geleden is zal het gene vette worden.
- De nacht van 18 november belooft spectaculaire dingen te tonen.
- Kijken twee uurtjes voor zonsopgang.
Het is allemaal erg verwarrend en daar komt nog bij dat de situatie in pak weg Amerika wel anders zal zijn dan in Europa. Ik krijg sterk de indruk dat het deze keer vooral over de grote plas te doen zal zijn.

Maar, voor de geïnteresseerden onder u, hierna enkele links :

ScienceNet : "This November promises to be a spectacular month!"
Dutch Meteor Society : "You will have to travel to eastern Asia (China, Korea, Japan) or to Australia in order to observe this outburst." Die verwachten dus ook grootse dingen maar ... niet hier.
Op deze finse site vind je prachtige foto's en onderaan staan een vijftigtal Leoniden-links. Daar kan je je hartje echt eens ophalen !
En 'last but not least' moeten we natuurlijk eens bij NASA gaan kijken : Dazzling Light Show Expected This Weekend.

Van mijnentwege : warm aankleden en ... veel kijkgenot !

Zonet gelezen in de METRO van vandaag :
Honda-robot aan de slag als receptionist.
De Japanse autofabrikant Honda heeft zijn nieuwe versie van de robot Asimo voorgesteld. Asimo kan nu beter dan ooit spreken, wandelen en trappen beklimmen. De robot kan ook stemherkenning aan en je kan er 100 verschillende antwoorden in programmeren. IBM Japan heeft voor de robot van 1m20 en 52 kg al een job gereserveerd. Hij kan er als receptionist aan de slag. Asimo is te huur voor een kleine € 200.000 per jaar.
Mijn eerste bedenking : wáár moet ik zijn om hier eens deftig tegen te protesteren ??? Tweede bedenking, ik maak nu een simpel rekensommetje : 1,20 m x 52 kg = 62,40 eenheden en € 200.000 : 62,40 eenheden = 3.205,13 eenheden. Nog even doorrekenen en ... ik zou € 428.205 waard zijn als receptionist ! ... Baas ! ... Baas ! ...

"Aan/uit ... Slappe Lach ... Aan/uit ... Slappe Lach ... Aan/uit ... Slappe Lach ..."
Oef ! 't Is gelukt ! De ganse weg heb ik het bovenstaande opgezegd opdat ik bij aankomst op kantoor nog zou weten wat ik wilde schrijven. Allez, 'k heb nu wel chance dat ik nog weet wat "Aan/uit" en "Slappe Lach" willen zeggen. Voor 't zelfde geld was mijn (niet meer zo) dagelijkse bijdrage vandaag na deze eerste zin al afgelopen ...

Ik kom vanochtend buiten en mijn bolleke ligt vol bladeren. Schoon herfstprentje, maar we moeten nog kunnen zien waar we rijden, nietwaar ? Ik stap in, laat de ruitenwissers eens zwaaien, en besluit dan toch maar manueel de bladeren van de voorkant van mijn wagen weg te halen. Vooral de bladeren tussen en onder de ruitenwissers zouden straks nogal eens lastig kunnen zijn. Zo gezegd, zo gedaan : met mijn aftrekkertje en met de hand haal ik alle bladeren weg van de voorruit, van tussen de ruitenwissers en van de motorkap. Ik stap terug in de wagen en wil eens vegen met de ruitenwissers : niets ... ! Op geen enkele stand krijg ik nog beweging in de wissers en ook de sproeiers doen het niet ! Ik denk al dadelijk aan een kapotte zekering of zo. Ja, daar moest ik mee naar de garage, natuurlijk. Maar ondertussen, als ik mijn ruiten moest afvegen ? Stoppen en met het aftrekkertje naar buiten lopen ? Jong, jong ! Wat een problemen ! En dat zo vroeg op de morgen ! Maar ... we werken wij niet voor niets in de informatica, nietwaar ? Dus, wat heb ik gedaan ? De motor stilgezet en dan weer de sleutel in het contact omgedraaid. En raad eens ... ? Jawel ! Zwiep, zwiep, zwiep ! Daar gingen de ruitenwissers weer !

Goedgezind vertrek ik dan naar kantoor. Onderweg laat ik drie kinderen veilig oversteken, op weg naar hun autobus. Mijn dag kan niet meer stuk ! Tot ik in een bocht een tikje van een overhangend takje tegen mijn voorruit krijg ... Ik heb de slappe lach gekregen en gehouden, wel vijf minuten lang ! De tranen stroomden over mijn wangen en op den duur ben ik beginnen hoesten dat het niet mooi meer was. En ondertussen maar lachen !
De enige die momenteel een beetje (groen) zal kunnen meelachen, is Kozze Hoofdeindredacteur. Daarom een woordje uitleg voor de rest ... :
Weet je nog dat we in augustus met de ganse bende zijn gaan fietsen ? "We", 't is te zeggen Kozze zat met zijn pootje in de plaaster en ik heb mij "opgeofferd" (oef ! moest ik niet meefietsen ...) om met hem voor en achter de fietsers aan te rijden. Wel, toen we met de wagen op zoek gingen naar een geschikte pick-nick plaats, kwamen we op een kalme baan waar een E-NOR-ME tak over de straat hing, aan de passagierskant, wel te verstaan. Ik als chauffeur had die tak niet zo in de mot maar Kozze, passagier zijnde, zag die tak natuurlijk in al zijn schoonheid - maar vooral in al zijn grootsheid - op zich afkomen. Hij duikt weg, ondertussen een schreeuw latend. Te laat ! De tak geselt de rechterkant van mijn bolleke. Ik vind het een klein beetje erg voor mijn bolleke maar Kozze kan er he-le-maal NIET mee lachen ! 't Schoonste moet nog komen, wacht een beetje ... Wij rijden terug naar de fietsers en gaan daarna weer op zoek naar een pick-nick plaats ... en we komen WEER langs die overhangende reuzentak ... en WEER rijd ik er door met de wagen (want ik was die hele tak al vergeten) en WEER duikt Kozze opzij en laat een schreeuw ...

Waarschijnlijk lijkt dit niet zo grappig, als je het hier zo leest. Maar terwijl ik het zit te schrijven krijg ik toch weer de slappe lach ...