Enkele weken geleden stuurde Kozzinneke Ann mij een mailtje : "Ik wil het huis uit op 27 maart. Gaan we naar de film ?" Ik dacht dat Nicole en Marc bezoek zouden krijgen die zaterdag. Dus de vraag van Ann riep bij mij geen enkele verwondering op. En natuurlijk ben ik voor een filmpje wel altijd te vinden. Later kwam er nog een mailtje : "Oh ja, en gaan we daarna een stukje eten ?" Dat moet ge mij geen twee keer vragen !

Ondertussen was ik aan het surfen geslagen om een geschikt filmke te zoeken. Er was niet veel keuze maar Big Fish zei mij wel iets. In alle geval, we zouden wel zien op die bewuste zaterdag zelf.

Zaterdag wist ik absoluut niet meer om welk uur wij afgesproken hadden. Hàdden we wel een uur afgesproken ? Om kwart over zes was ik klaar en besloot ik maar naar Kortenberg te gaan : zo was er tijd genoeg om nog wat over Dina en Luna te kletsen en om dan op 't gemakske naar Leuven te rijden. Oh ja, ik moest Ann nog vragen of ze een Happy Days kaart had, voor korting op de film. En ik zou ook voorstellen om na de film rechtstreeks naar de Domus te gaan, want aan het station kreeg je zo laat geen eten meer en het Leffe Café zou wel vol zitten.

In de Bosstraat deed Ann de deur open en ze zei dat ze even naar het toilet moest. Ik dacht nog : we gaan hier toch niet direct vertrekken, zeker ? Met Nicole en Marc begonnen ik over de tweeling te vertellen. Marc zei : "Zet u efkes neer." Maar ik had al de ganse namiddag zitten breien en wou liefst blijven staan.

Na een tijdje kwam Gert de Bosstraat binnen. Ik stelde mij daar geen enkele vraag bij : die jongen heetf het volste recht om zijn ouders te bezoeken, natuurlijk. En daarna ging hij waarschijnlijk een stappeke in de wereld zetten, dacht ik.

We lammeerden gezellig voort. Tot ik een vrouwspersoon langs het venster naar de voordeur zag gaan. Ik stond recht (was ondertussen toch maar een beetje gaan zitten) en nam mijn jas met het gedacht : daar is het bezoek, we zullen maar eens voortgaan, zeker ? Maar op datzelfde moment zag ik Frank langs het venster passeren. Was die "dame" dan niet Els ? Kwamen die in Kortenberg om iets te brengen of te halen ? CD's of zo ?

Toen Els en Frank binnen kwamen, vroeg ik nog : "Wat doen jullie hier ?" En vanaf dat moment werd het allemaal heeeeeeeeel confuus. Walter kwam binnen. Hij had het gezicht van Maarten uit een foto geknipt en hield dat voor zijn gezicht : "Ik ben de afgevaardigde van deze Kozze !". En dan kwam Wim nog binnen. En plots kreeg ik allemaal cadeautjes. En dan kwamen Hilde en Peter binnen. En ik kreeg nog meer cadeautjes. En 27 maart werd uitgeroepen tot "Meutjesdag". En ik heb, geloof ik, ook gezegd : "Maar ik ben al verjaard !" en "Ik verjaar niet meer hoor !".

Wim had foto's bij van Dina en Luna. Ik opende mijn cadeautjes : een cadeaubon van Botanica, een "tegoedbon voor een steenuilennestkastje" dat zal vervaardigde worden door een specialist terzake (het telefoonnummer van Wim stond erop), een CD van Eric Clapton en een mooi plantje in een keitoffe "poezen"-cachepot (het geheel was verpakt in Burberry papier).

Na nog veel uitleggen (Ann : "Ik doe dat niet meer hoor, zo liegen !"), zaten we plots allemaal in de auto en reden we weg. Eindstop was Chen's Wok Palace. Een chinees-à-volonté. Op de parking daar kwamen ook nog Babs en Koen aangereden. En met de ganse bende hebben we bij Chen lekker gewokt en gezellig geleuterd.

In de late uurtjes zijn we met de "lokalen" nog iets gaan drinken in de Annex. Eerst kwam daar nog Patrick binnen, met een rode roos ter ere van "Meutjesdag". Hij was gaan "gospelen" en had spijtig genoeg het eetfestijn moeten missen. Nog later vielen Lieve en Cois er ook binnen. Koen en Babs waren naar huis gegaan en de babysit bij Noélys zat er dus op.

Om een lang verhaal kort te maken : om 2:03 uur stapte ik in bed. Net op tijd om mijn klok voor de zomertijd naar 3 uur te verzetten.

Achteraf werd mij nog het een en het ander duidelijk :
Marc : "Zet u efkes neer". Ik was te vroeg gearriveerd en ze moesten mij aan den babbel houden.
Ann : 'Ik ga naar het toilet". Toen heeft ze waarschijnlijk dat SMS'je rondgestuurd : "help de meut is al hier !". Walter heeft mij dat berichtje later laten zien.
Vrijdag na de kwis had iedereen (nogal nadrukkelijk, naar het schijnt) gezegd : "Tot 11 april !", voor de volgende kaartavond.
Koen, vorig weekend : "Moeke en vake komen volgend weekend babysitten en voor het eerst zullen ze zelf Noélysje in bed moeten steken".

Zondag was ik nog altijd van mijn melk. Ik was 's ochtends beginnen breien, tot Lieve en Cois mij zouden komen halen om naar de tweeling te gaan kijken. Na twee uren breien, was ik terug bij AF : al wat ik gebreid had heb ik weer moeten uithalen. Mijn kop stond er niet naar. Ik zat de ganse tijd aan de fantastische verrassing van zaterdag te denken ! Hoe had ik mij zo in de luren kunnen laten leggen ?

Maar 't waren héél plezante (l)uren, hoor !!!