Blub ... blub ... blub ...

Waar komt toch al die regen vandaan ? Vanuit Frankrijk, naar het schijnt. Eh bien, mes amis français : un très grand merci, zellè ! 't Is te hopen dat ze de zon ook zullen doorsturen naar hier, ALS ze die daar ooit nog eens te zien krijgen ...

Ik mag eigenlijk nog niet klagen. In mijn voortuintje, halvelings onder de bomen verscholen, komt al dat water eigenlijk best van pas. En de potten op het veldterrasje staan wel met hun voeten in het water maar dat kunnen we perfect recycleren : vanmorgen heb ik al de schoteltjes leeggegoten in de bloempotten die (droog) onder het terras staan. Zo krijgen die ook eens écht regenwater ! Lekker !

Badkamerbedenking van vanochtend : "If you shit your pants, don't cover your ass". Want dat STINKT ! Helaas gaan die twee volgens mij bijna altijd samen : als je het in je broek doet van de schrik, wil je vanzelf ook je "ass coveren", natuurlijk ...

Onderweg-bedenking van vanochtend : achter de vuilkar stond een lange file ongeduldige chauffeurs. Ze reden de mannen met de containers bijna van hun sokken, om toch maar geen minuutje vertraging op te lopen. Een dametje had staan wachten in het deurgat tot haar vuilniscontainer geleegd was en nam hem mee naar binnen. Even kreeg ik het halucinante idee dat er wel eens één van die ongeduldige chauffeurs uit zijn wagen zou kunnen springen om dat dametje af te toeken. Ah jaaaa ! ZIJ zet haar vuilbak buiten, dus is het hààr schuld dat die vuilkar daar het verkeer ophoudt ...

... Pffff ... doodmoe word ik soms van mezelf ...

Hoog tijd dat het weer eens WEEK-END is !!!

De bloemetjes in mijn tuin gaan open !!! 'k Weet het, 't is misschien een beetje laat. Maar daar kunnen de plantjes niet aan doen, hé ? Als Meutje de zaadjes nu zo laat in de grond steekt ... En als de zon het dan ook nog laat afweten ... !

De capucijntjes zijn een wedstrijd aan 't houden : eergisteren zag ik de eerste bloemknopjes aan de plantjes verschijnen. Toen ik gisteren thuiskwam, liet één knopje al de kleur van zijn bloemetje zien en amper twee uurtjes later, stond dat bloemetje bijna helemaal open ! Maar ja, het zonnetje heeft gisterenavond dan ook geschenen. Als het weer nu een beetje meewil, heb ik deze week een pracht van een kleuren- ... euh ... -pracht in mijn zelfgeschilderde bloempotjes !

En dan ben ik ook héél benieuwd wat de stokroos naast de voordeur gaat doen. Ze is nu twee meter hoog en al meer dan een week staan er op de top meer dan tien knopjes. Maar ze gaan niet open ... !!! Ik weet wel hoe dat komt : naast de voordeur komt er helemààl geen zon ! Die stokroos is zich dus aan het uitrekken, en uitrekken om toch maar een zonnestraaltje te kunnen opvangen. Ik hoop dat ze niet van plan is om tot aan de dakgoot te gaan alvorens haar bloemetjes open te doen ... Pfff ... ! Couragie, zelle.

Zondag heb ik een Stracciatelli-taart ge- ... euh ... -koeld ! Ah jaaaa ! 't Was zo een taartmix van Oetker, waar je alleen maar boter, melk en slagroom moet bijdoen en dan het hele geval in de koelkast moet laten opstijven. Bakken komt er dus niet aan te pas.

Toen ik de gevulde taartvorm in de koelkast zette, had ik al zoiets van : "Neen, die neem ik niet mee naar kantoor, voor de collega's". Niet dat ik ze het niet gun, hoor ! Maar 't zag er een "moeilijke" uit ... En gisterenavond heb ik gelijk gekregen. Ik ging mijzelf op een stukske Stracciatelli-taart trakteren ... Man, man, man ... !

Wacht, ik beschrijf de "taart" even : ge hebt dus een kruimelbodem van een halve centimeter dik en daarop ligt een mengeling van room met chocoladekorrels, vier centimeter dik ! Om te beginnen kreeg ik het geval niet uit de springvorm. Uiteindelijk ging de rand er wel af maar kreeg ik de "koek" niet los van de taartvormbodem. Het werd mij daar een geklieder en een gesmos van jewelste. De slagroomklodders vlogen in het rond !

Om een lang verhaal kort te maken : ik heb gisteren de HELFT van de slagroomtaart opgegeten ...

Aanbeveling van Meutje : NIET DOEN ! Helemaal alleen een halve slagroomtaart opeten IS NIET GEZOND !!!

Zaterdag, tussen de buien door, heb ik een wandeling gemaakt in het bos van mijn jeugd.

Ik wou naar het kapelletje achter de twee bergen en ben een beetje verloren gelopen ... En ik had geen broodkruimeltjes gestrooid !!!

Uiteindelijk kwam ik toch bij het kruispunt met de bareel en wist ik weer waar ik was, maar ik kon jammer genoeg mijn opdracht niet volbrengen : een zee van modder maakte het voor mij onmogelijk om er op mijn sandaaltjes door te komen.

Ik ben dan maar rechts naar de Groenstraat gegaan, die ik volgde tot aan de Berg van Kaar (Kar ? Car ? Caar ?). Aan de tuin van Louisa Marsé, kon ik weer het bos in. Dit is het bos van Lannoo (Lanneau ?), denk ik. Dat andere Maria-kapelletje stond er ook nog en kijk !, het is zo oud als het kapelletje in mijn tuin : gebouwd in 1954 !

Langs de Vogelzangstraat keerde ik terug naar de parking van de sporthal waar mijn bolletje eenzaam maar geduldig op mij stond te wachten. Ik was ongeveer een uurtje onderweg geweest.

Het was heel kalm in het bos. Bij het binnengaan ontmoette ik er een meneer met een hond, toen ik verloren gelopen was, kwam ik weer diezelfde meneer met hond tegen en op weg naar de Groenstraat kwam mij een meneer met paard voorbij. Op weg naar het Maria-kapelletje moest ik opzij voor een andere meneer met paard, kwam ik een dame met twee honden tegen en kwam die andere meneer met paard nog een keertje terug.

'k Ga dat zeker eens wat meer doen, in het bos gaan wandelen. Maar de volgende keer doe ik wel mijn bottinnen aan en ga ik op zoek naar het kapelletje achter de twee bergen !