donderdag, februari 27, 2003

Mijn eerste werk, als ik op kantoor kom, is het venster openzetten.

Vanmorgen zit mij hier toch een vogeltje te kwinkeleren ... ! Ik kan het niet zien zitten maar het zingt hetzelfde liedje als ik zaterdag gehoord heb. Ik was zaterdagnamiddag gaan wandelen, tot in Vrebos en dan het veld door tot tegen den Hogen Bos. Daar ben ik gestopt want tegen een boom hing een grote plaat "PRIVAAT EIGENDOM". Ik heb mij in het mos afgekapt en ben er wat blijven zitten soezen. Toen ik na een uurtje weer thuis kwam heb ik mij op het terras geïnstalleerd inplaats van dadelijk naar binnen te gaan.

Ik ben er stilletjes blijven zitten en daardoor trokken de meesjes zich niets van mij aan : ze bleven maar af en aan vliegen naar de vetbolletjes die ik opgehangen had. En plots weerklonk dat gekwinkeleer in de kerstboom naast mij ! Ik zag het vogeltje van takje naar takje springen, ondertussen even stoppend om zijn liedje te zingen. Helaas zag ik het diertje in tegenlicht en kan ik er dus geen preciese beschrijving van geven. Ik weet alleen dat het geen mus was, en ook geen meesje, en ook geen roodborstje, en ook geen winterkoninkje. Want die ken ik ondertussen al heel goed. Maar het gefluit kan ik wel nadoen : twiet-twiet-twiet-twiet, twrrriejterdetwrrrjietterdetwrrriejt-twit, twiet-twiet-twiet-twiet !!!

Ik zal bij Kozze Eindredacteur nog eens naar zijn vogel-CD moeten gaan luisteren ...

woensdag, februari 26, 2003

Dinsdagmorgen loopt de wekker af, ik zet het venster open en begin aan de schikking van mijn beddengoed. Dat is altijd een hele klus want ik heb niet alleen twee donsdekens opliggen (alhoewel ik die ene nu wel weer in de kast mag steken : het is er te warm voor geworden dus ligt ze alleen nog op het voeteneind, wat wil zeggen dat ze 's morgens op de grond ligt) maar er liggen ook nog zeven kussens in mijn bed ! 't Is bijna zoals dat kinderliedje :

's Avonds als ik slapen ga
Komen mij tien engeltjes na :
Twee aan het hoofdeind, twee aan het voeteind,
Twee aan de linkerkant, twee aan de rechterkant,
En twee om ... (de rest ben ik vergeten ...)

In de Coige zijn het dus geen tien engeltjes maar zeven kussens : een kopkussen, drie om een torentje te bouwen zodat mijn nachtlampje niet in mijn ogen schijnt, twee om tussen mijn knieën te steken (één voor als ik op de linkerkant slaap, één voor de rechterkant) en één om mij tegen te houden zodat ik niet op mijn buik rol. ... Zet dàt maar eens om in een rijmpje ... !

Wanneer ik nu wakker word, zet ik het venster open en begin ik dus het beddengoed te schikken. En wie kroop er dinsdagmorgen onder één van de kussens uit ? Een spin ! Grrrrrezzel ! Ik had weer niet alleen geslapen !!!

Vorige week had ik al enkele dagen een spin op het plafond zien zitten. Ze zat boven de deur en dus ver van mijn bed verwijderd. Ik heb haar nog gezegd : "O.K. gij daar in uw hoekske en ik hier in het mijne !" 't Was echter een franke spinnekop want zondag zat ze - nog steeds op het plafond - recht boven het hoofdeinde van het bed. Ik heb haar weer verwittigd : "Gij daar boven en ik hier beneden, goed ?" Helaas ! Ze wou niet luisteren en maandag zat ze op het bed. Ik heb ze tussen een papieren zakdoekje vermorzeld ...

Kon ik echter weten dat ze haar ganse familie bijhad ??? Enfin, die spin die dinsdagmorgen onder mijn kussen uitkroop was weer veel te snel voor de Meut : tegen dat ik een papieren zakdoekje vasthad, was ze allang weer verdwenen. Ik heb het bed afgetrokken, niets gevonden, en dan maar geroepen : "En tegen vanavond wil ik dat ge hier weg zijt, hé !" Dinsdagavond, weer heel het bed afgehaald vooraleer ik erin kroop : geen spin te bespeuren. Vanmorgen, terug alle kussens omgekeerd : niets gevonden dat meer dan vier poten had ... Dit is nu mijn ritueel voor de rest van de week, vrees ik ...

En ons Kozzeke vertrekt deze namiddag terug naar "over 't water". Hij heeft gisteren een prachtige tekening gemaakt die papa zal inscannen en mij toesturen zodat ik ze binnenkort weer op de Sofa kan zetten. Grappig detail : eergisteren was hij op zijn bord aan het tekenen en hij vroeg ons wat dat was. Ik zag verschillende huisjes naast mekaar en een boompje erbij. Dus ik zei : een dorpje, een stad, een straat ? Hij kon er niet van over dat ik zijn tekening niet herkende. Zag ik dan niet die typische deurtjes aan dat ene huis ? Inderdaad, dat waren saloon-deuren, dat had ik wel opgemerkt. Wel, wist ik dan niet dat dat de Old Eastern Town was ? Papa heeft dan even uitgelegd dat het eigenlijk over het Westen gaat, waar de cowboys en de indianen leven. En Maarten tekende er prompt een postkoets bij ! Met mooie krullen op de zijkant want "that is how they usually are ...".

Ik sta er telkens weer verstomd van hoeveel ons Kozzeke "weet" en het is prachtig om te horen en te zien hoe hij over alles een eigen beeld en een eigen gedacht heeft ! Hij blijft niet klein, natuurlijk. En ik zie hem ook niet zo dikwijls. 't Zal daardoor komen, zeker ?