Een ESA-strijder gaat naar Engeland ...

Dinsdagavond, luchthaven Zaventem.
Aan de scanner leg ik mijn sleutels apart in een bakje. Zo hoef ik niet weer mijn hele handtas uit te laden omdat "er nogal veel metaal in zit". We wandelen over het roltapijt gedurende een vijftal minuutjes naar Gate 17 en installeren ons om er te wachten tot we in het vliegtuig mogen. Plots valt mijn frank : naast mijn handbagage had ik nog een klasseur in mijn armen (met heel mijn ESA papierenwinkel - van levensbelang !) en nu zit ik hier aan de gate ZONDER die klasseur !!! Dan maar teruggewandeld, helaas niet met een roltapijt, om bij de douane mijn klasseur terug te halen.
Het vliegtuig vertrekt op tijd. Door het raampje valt er helaas niet veel te zien want we zitten al snel in een dik pak wolken. Eens boven de wolken, kan ik echter genieten van de ondergaande zon en van de opkomende maan. Michel legt mij uit dat de vliegtuigen boven Londen in spiralen naar beneden gaan. Vijf keer hebben we rondgetoerd eer het onze beurt was om door de wolken naar beneden te duiken. Toen we aan onze laatste spiraal boven de wolken bezig waren, hingen we daar met wel zeven vliegtuigen tegelijk rondjes te draaien. Terwijl wij naar links draaiden en tegelijk daalden, bleef dat vliegtuig onder ons maar rechtdoor gaan : ik dook in mijn meetkunde-schuifje en had al berekend dat onze banen zich ergens zouden gaan kruisen !!! Moest ik nu op het ruitje kloppen om de de aandacht te trekken van de piloot onder ons ? Of zou ik naar de cockpit stormen om onze piloot te verwittigen ? Maar die mannen kennen blijkbaar hun job en 't is allemaal nog goed afgelopen.
We stonden wel met een half uur vertraging in de lobby van de luchthaven. De taxichauffeur die ons moest oppikken was ondertussen waarschijnlijk al ergens in een pub gedoken want we hebben hem moeten bellen. Nog een half uurtje later kwam de man eindelijk opdagen en bracht hij ons naar het Thames Hotel in Maidenhead. Buiten was het nog altijd 14 °. De taxichauffeur vertelde ons dat Groot-Britannië dit jaar een uitzonderlijke zomer hadden en dat het eigenlijk nog prachtig weer was voor de tijd van het jaar (en voor die plaats op de wereldbol).
Het Thames Hotel is een prachtig herenhuis. Er is geen lift maar er zijn dan ook maar twee verdiepingen. En op de derde verdieping (in het dak) hebben ze ook nog enkele kamers. Ik werd ondergebracht op de tweede verdieping, in een mooie kamer, voorzien van alle confort : TV, strijkijzer, haardroger (die heb ik pas de laatste dag ontdekt), internetaansluiting. Enfin, een simpele maar propere kamer ... meer moet dat niet zijn. Er zijn natuurlijk ook kleinere kamers, zonder TV, zonder internetaansluiting ... Ik denk dat ik geluk gehad heb !
Om twee uur 's nachts hoor ik iets aan de muur krabbelen en wriemelen : wat zou mijn kamergebuur aan het doen zijn ? Ho : dat is een buitenmuur die op een hellend dak uitgeeft ! Ik heb geen kamergebuur !! Daar zit dus waarschijnlijk een of ander diertje (ik hou het maar op een kat) dat eens komt kijken waar al dat licht in het venster vandaan komt. Ik heb eens op de muur geklopt en na een half uurtje hield het lawaai op. Ik heb goed geslapen, hoewel de matras steenhard was.

Woensdag.
Na een flink ontbijt, wandelen we naar kantoor. Twintig minuutjes langs al die typische huizen en huisjes die ik mij nog herinner van ons verblijf in Windsor, zeven jaar geleden.
Op kantoor wordt het een dag zoals we er in september tien doorgebracht hebben in Maarssen. Onze collega's die er in Nederland niet bij waren, trekken dezelfde gezichten als wij toen : ongeloof, verbijstering ... Roken dient hier buiten te gebeuren dus dat blijft ook hier binnen de perken.
's Avonds brengen enkele taxi's ons naar Windsor. Ik herinner mij nog heel veel van vroeger : het kasteel, de Mac Donalds, de Pizzahut, de winkelgalerij ... In de Thai Castle bestelden we eten voor twaalf personen (ah jaaaa, we waren immers met twaalf !) en dat hebben we geweten : veel te veel maar wel heel lekker ! Om half elf waren we terug in het hotel waar ik maar dadelijk gaan slapen ben.
Om drie uur 's nachts hoor ik mensen praten : de muren van dit herenhuis zijn blijkbaar niet zo dik. In de kamer onder mij verblijft een koppel dat nogal veel te vertellen heeft. Om vier uur moeten ze ook nog even hun "huiswerk" maken en dan blijft het stil ... Tot zes uur : terug een ganse uitleg en veel gelach. 't Moet plezant geweest zijn ! Natuurlijk ben ik al klaarwakker als ik om half zeven mijn "wake up call" krijg.

Donderdag.
Na weer een onbevredigende dag, geven onze duitse collega's er de brui aan : zij vertrekken naar huis. De italianen ook, maar dat is omdat er morgen op de italiaanse luchthaven gestaakt zal worden.
Een deel van de overblijvende groep besluit 's avonds te gaan stappen in Londen. Met de andere helft blijf ik in Maidenhead waar we in La Conca d'Oro een fantastische maaltijd voorgezet krijgen. En, oh ja, ook weer veel te veel ! 't Wordt een gezellige avond die we afsluiten met nog een "lager" in de bar van het hotel. Dit is eigenlijk ook een publieke pub dus wordt om elf uur de "last call" klok geluid en wordt de bar gesloten. Bezoekers van buiten vertrekken en daarna komt men ons vragen of wij nog iets wensen. De hotelgasten mogen doorgaan zolang ze willen. Maar om half twaalf houden we er toch maar mee op want morgen staat er ons nog een frustrerende dag te wachten.

Vrijdag.
Dit wordt een echte maraton-sessie : de vliegtuigen voor Spanje, Italië en Frankrijk vertrekken rond drie uur dus we hebben nog een halve dag om te proberen iets productiefs uit dit verdomde systeem te halen. Wij creëren projecten en contracten tegen de sterren op. Helaas voor onze zuiderse collega's : zij gaan zo goed als onverrichter zake terug naar huis. De ongelukkigen hebben geen faktuur uit de applicatie zien komen ...
Maar dan blijven er nog enkele uurtjes voor een match België-Holland-Engeland. Wij bijten ons erin vast en gaan dapper door met het draaien van een duizendtal processen. En, ja hoor : om half vier krijgen we de eerste fakturen op ons scherm !!! Iedereen is door het dolle heen. Amerika wordt op de hoogte gebracht : van de negen projecten, zijn er vijf succesvol tot aan de voorlaatste stap (BIL rows !) geraakt en drie van deze gelukzakken hebben zowaar een faktuur kunnen produceren !!! Iedereen heeft terug een beetje moed om er maandag tegenaan te gaan.
Moe maar voldaan zet de taxi ons af aan Heathrow Airport. De terugreis verloopt vlekkeloos en zonder vertraging en om half tien steek ik de sleutel in de voordeur : eindelijk terug thuis !