Zondagvoormiddag was Meutje helemaal in symbiose met de wereld en met zichzelf ... Allez, ik weet niet echt wat "in symbiose zijn" wil zeggen maar 't klinkt toch mooi niet ?

Een uur lang heb ik uit het venster de vogeltjes geobserveerd. De boer is namelijk begonnen met het oogsten van de maïs en daardoor moet het wreed plezant zijn in het veld. Meer dan vijftig kleine vogelpietjes roefelden er tussen de maïsstoppels : musjes, meesjes, heel veel vinkjes en nog een heleboel ander klein gepluimte dat ik, zelfs met mijn vogelboekjes in de hand, niet kon thuisbrengen.

Soms werden ze opgeschrikt, door iets dat zich op straat afspeelde of door een grotere vogel, en dan schoten ze met zijn allen in de twee bomen die aan de veldkant in mijn tuin staan. Tot de rust weerkeerde en ze zich weer allemaal tussen de stukken maïskolven en -bladeren begaven. Vele schattenjagertjes kwamen met een gouden korrel in de bek in de bomen of op het terras genieten van die heerlijke maaltijd.

Het was een waar plezier om dat allemaal af te zien. En dat dan gecombineerd met de Pre-Historie van 1960 op de achtergrond ... Man, man, man ! Pure symbiose ! Ik kan er geen ander woord voor vinden ...

Ik blijf echter wel met aanvallende koolmeesjes zitten. Er staat nu niets meer op de vensterbanken en ik heb ook de terrasstoelen een beetje anders gezet, zodat ze zichzelf niet meer in de ruiten kunnen zien. Maar toch zijn er nog enkele koppigaardjes die voor de vensters komen fladderen en dan driftig tegen de ruit beginnen pikken. Tot zelfs aan het venstertje naast de voordeur toe ... !

Ik kan toch niet AL mijn ramen met foto's blijven beplakken ?