De eerste sneeuw van 2005.

Ze waren er vroeg bij dit jaar ! Op vrijdagavond 25 november had ik al niet veel zin om boven, onder het dak, naar TV te blijven kijken : er stond een stevige stormwind buiten en de pannen ratelden op het dak. Even overwoog ik om de nacht in de badkamer door te brengen. Maar neen, met mijn hoofd tussen twee kopkussens, heb ik een goede nachtrust gehad.

Zaterdag, toen ik om 8 uur de gordijnen opentrok, was het wel even schrikken : de wereld was wit ! Daar er een wandeling in Merelbeke op de planning stond, besloot ik even grote zus te raadplegen. Ik wou haar bellen om te vragen of de wandeling wel doorging. Helaas, na verschillende pogingen moest ik vaststellen dat ik de Sparrenstraat niet telefonisch kon bereiken.

Dan maar een SMS-je gestuurd naar de Oudstrijderslaan. Maar van die kant kwam er ook geen antwoord. Wie weet was IK het wel die van de buitenwereld afgesloten was … !!! Op mijn SMS-je naar kozze Eindredacteur kreeg ik wel dadelijk antwoord : ja we gaan wandelen, kom maar af.

Om twaalf uur stond het busje voor de deur en werd mij het Merelbeke misterie onthuld : ze hadden daar die ochtend zonder electriciteit gezeten. Verder had Lieve nog een leuk telefoontje gekregen van haar zoon in Sint-Niklaas : “Dag moeke. Ik zit hier in de auto en ben eten aan het maken !”. Bleek dat er in Sint-Niklaas ook geen stroom voorhanden was. Met de flesjesverwarmer had kozze Wim zich dan maar in de wagen geïnstalleerd om, via de auto-aansteker, het middagmaal voor de tweeling klaar te maken.

Op de E40 in Aalst, konden we met eigen ogen zien waarom er in die buurt geen electriciteit was : een hoogspanningsmast was middendoor geknakt. De draden hingen nogal laag over de autostrade.

In Merelbeke hoorden we nog meer onheilsnieuws uit een andere hoek. In Lebbeke was er – hoe raadt u het – OOK geen electriciteit ! Daar het nogal fris werd ten huize Jacobs, hadden papa en mama hun dochter Femke flink ingepakt en waren ze zich bij de oma, enkele straten verder waar er wel electriciteit was, gaan verwarmen.

Hilde, Peter, Toon en Hanne hadden geen last van de verkeersopstopping in Nazareth en kwamen toe in Merelbeke. Maar van wandelen kwam er niets meer in huis. Het was zelfs nog niet zeker of de Sint-Niklazenaars Merelbeke wel zouden halen : geen electriciteit betekent namelijk ook dat de lift niet werkt en dat het heel donker is als je met de trap zes verdiepingen naar beneden moet.

Maar dat was natuurlijk zonder de vindingrijkheid van papa Wim gerekend ! Met een lamp op het voorhoofd, had hij zes keer de trappen tussen het gelijkvloers en de zesde verdieping afgedaald en beklommen om zijn familie-met-inboedel in de wagen te laden. In de late namiddag arriveerden ook zij met zijn vieren in Merelbeke.

Nu was het nog even wachten op Mark, Nicole en Gert. Zij hadden de E40 moeten verlaten waar de afgeknakte hoogspanningsmast gerepareerd werd. Maar ze kwamen toch nog op tijd om te smullen van de broodjes en de lekkere empanadas die Paula klaargemaakt had.

Tot in de vroege uurtjes werd er met de kindjes gespeeld, gekaart, gegeten en gedronken. Het busje bracht ons weer veilig thuis en om drie uur ’s nachts vleide ik mij moe maar tevreden in mijn bedje.