Een tijd geleden zag ik een vlieg in de living rondvliegen. Neen ! Ik wil geen vliegen in huis ! Maar ze hield zich goed verstopt en ik zag ze heel zelden. Nooit lang genoeg om met de vliegenmepper in actie te treden.

Een week of twee later kwam er een vlieg met mij mee naar binnen van het terras. Verdorie ! Twéé vliegen in huis ! Stel dat het een jongetje en een meisje is. Dan heb ik hier binnenkort een vliegeninvasie !

Eén van de vliegen had nogal een “attitude” : ze ging altijd op de lamp zitten. Ja, dan kun je er geen flinke mep op geven want dan riskeer je dat heel de lamp er mee aangaat.

Vorige week echter kwam ik in de keuken oog in oog te staan met een van mijn vliegen. Zij zat op het keuken aanrecht. Werd ze al een dagje ouder ? Was ze niet meer zo alert ? Ik ben ook niet meer van de jongsten maar mij besluipt niemand met een handdoek. Een flinke tik en de stand werd Meutje 1 – Vliegen 0.

Vandaag kreeg ik de tweede vlieg in de mot. Ze bleef maar in mijn gezichtsveld rondvliegen. Niet goed bezig, vlieg ! Dit was mijn kans ! Met de vliegenmepper in de aanslag zette ik de achtervolging in. Bejaard of niet, de vlieg heeft mij nog alle hoeken van de living laten zien. Maar uiteindelijk, bleef ze op het raam zitten uitpuffen en daar heeft ze haar laatste adem uitgeblazen.

Ik maak mezelf wijs dat er nu geen vliegen meer in huis zitten. Maar waarom “voel” ik dan dat ze mij van achter elk donker hoekje zitten uit te lachen ?