Drie weken van mijn leven uitgeveegd ... Vier weken eigenlijk, want de eerste week terug aan het werk om te closen : da's ook geen leven, hé ...

Wat wilt ge ? Als ge van een zekere leeftijd zijt, dan moet ge niet meer zot doen ! Op 3 augustus zijn we gaan volleyballen en daar (ja, ja, 't was WEER eens op het Brokkiestornooi !) heeft Meutje een spier gescheurd ... Geruststelling : ik heb dus TOCH spieren ! Maar ik ben wel twee weken volledig immobiel gebleven : in bed liggen (elk uur dat ik sliep was toch maar weer een uur dat voorbij was, ziet ge), op mijn gat de trap af, beneden op een bureaustoel met wieltjes rondrijden, in de zetel liggen, op mijn gat weer de trap op, terug in bed liggen ... Mezelf moeten dwingen om iets te eten en te drinken (ah jaaaa ! we zaten midden in de hittegolf !) maar toch niet te veel drinken want dan moest ik weer naar toilet en dat was altijd een ganse expeditie ... Verschrikkelijk depressief wordt een mens daarvan !

Een geluk dat we op het einde van de tweede week onze jaarlijkse barbecue hadden : ik ben er op krukken naartoe geweest en, zo een ganse dag tussen mijn familie zitten, dat heeft mij er weer bovenop gebracht ! Ook nog een dikke "MERCI !" voor mijn lieve familie die op tijd mijn brievenbus kwam leegmaken en af en toe boodschappen voor mij deed !!!

En dan, tijdens de derde week, mocht ik van de dokter rondpikkelen. Eerst deed ik het met behulp van één kruk maar dat was niet zo interessant want daardoor schoot mijn schouder uit de kom. Krukken is niets voor mij, jong ! Veel te onstabiel ... Geef mij maar een stoel met vier poten waar ik mijn knie kan opzetten. Dus na twee dagen hinkte ik verder op mijn tenen en zo liet ik langzaam maar zeker mijn voet meer en meer zakken. Tegen het einde van die derde week kon ik zowaar STAPPEN !!!

En dus toog ik de vierde week maar aan het werk. Helaas viel ik dadelijk midden in een "close", wat betekent dat ik constant aan mijn machientje zat. En daardoor kreeg ik een vreselijk dikke enkel ... Na mijn eerste "mobiele" dag dacht ik dat het vel rond mijn enkel zou knappen ! Maar de dokter verzekerde mij dat er niets aan de hand was : ik moest gewoon MEER BEWEGEN !

Dat ben ik dan maar volop gaan doen en ik moet zeggen : het ging elke dag beter en beter !

Eergisteren ben ik gaan supporteren voor Miserie op 't Veld, op het volleybaltornooi in Nieuwerkerken. Ons mannen stonden er slechts met zes en moesten dus constant spelen. Maar ... het was wel de "crème de la crème" die er op het veld stond : ze hebben fantastisch gespeeld en zomaar eventjes het tornooi GEWONNEN !!! Proficiat, zulle !

Of ik ooit nog mee zal volleyballen, weet ik nog niet. Ik overweeg wel heel sterk om een veteranenploeg te beginnen ! Zijn er nog geïnteresseerden ?